komentarz z internetu

Gottard | 27.08.2014 [21:10]


Jeżeli przyjmiemy, że autor ma rację i powiedział A to trzeba by powiedzieć B. Niemcy nigdy by nie podskoczyły USA, a jeżeli tak pogrywają to znaczy, że mają na to pozwolenie USA zaś sprawy są dogadane wcześniej. Innymi słowy Resecik z 2009 zasuwa zgodnie z mapą drogową, a granica podziału stref wpływów przebiega na Wiśle. Polskę zaś czeka tradycyjnie rozbiór. Jeżeli nie będzie konkretnych decyzji USA na naradzie NATO we wrześniu to mamy potwierdzenie - Reset jest niezagrożony, a Obama jest elastyczny jak był swego czasu obiecał. Reszta to po prostu teatr dla gawiedzi.
Nawet Bóg chyba nam nie przyjdzie z pomocą, bo i dlaczego miałby pomagać? Polacy naród wybrany Maryji są zdemoralizowani bardziej niż inne kraje Europy, na msze uczęszcza zaledwie 20% Warszawiaków, dzieci nie uczestniczą w nabożeństwach majowych, a 70% z nich notorycznie ogląda pornografię, mało kto nawet ze starszych potrafi odmawiać różaniec. Kraków zamienili na miasto 1000 domów publicznych - europejskie centrum sexturystyki. No i Episkopat stanowczo, hardo i bezwzględnie odmówił Intronizacji Pana Jezusa. Nie uciekamy się Boga to nam nie pomoże - chyba uczciwie? Nie to nie.

List Rosjanina z Doniecka do Rosji! Przeczytaj koniecznie!15

Ten list Rosjanina z Doniecka do Rosji ciężko komentować, trzeba go po prostu przeczytać!

Tak się składa, że jestem urodzonym Dończaninem z tradycjami. Nie jest to żaden szczególny powód do dumy, po prostu fakt. Mieszkałbym tam i nadal, gdyby grupce szalonych fanatyków przy wsparciu Rosji nie przyszło do głowy urządzić w moim rodzinnym mieście wojnę i przywieźć na nią rosyjskich najemników.
Teraz tam jest koszmar. O tym akurat wiecie - to jest to, co wraz z wszystkimi obrzydliwymi szczegółami całymi dniami pokazują wam w telewizorach. Więc lepiej porozmawiajmy o tym, czego nie pokazują.
Jeszcze 7 lat temu myślałem tak samo, jak większość Rosjan. Jak typowy radziecki człowiek. Biorąc pod uwagę, że od urodzenia mieszkałem w Donbasie – nic dziwnego.
Chociaż uczyłem się już po odzyskaniu niepodległości, edukacja jaką odebrałem była typowo rosyjsko-sowiecka. Wychowywałem się i kształciłem na rosyjskich filmach, rosyjskiej muzyce, rosyjskich książkach, i długo uważałem Rosję za przyjazny kraj, wręcz krewniaków. Jednak teraz to wszystko odeszło w przeszłość.
Od teraz ani mnie, ani moim bliskim, ani milionom rosyjskojęzycznych oraz rosyjskich mieszkańców Ukrainy nigdy już nie przyjdzie do głowy nazywać was bratnim narodem.
My, wasi mentalni bliźniacy, dorastający na tych samych książkach i komiksach, doszliśmy dziś do tego, że chcemy odgrodzić się od was trzymetrowym murem, jak Izrael od Palestyny.
Dziś patrzymy na kody kreskowe w supermarkecie, aby nie kupować tego, co produkujecie i w ten sposób nie sponsorować wojny.
Po raz pierwszy w historii naszego kraju większość Ukraińców chce wstąpienia do NATO, ponieważ rozumie, że jest to jedyna prawdziwa ochrona przed szaleństwem "brata", który nagle postanowił wysłać na nas wojska.
Wam oczywiście trudno zrozumieć skalę tego zjawiska. Pokazują wam w TV mapy, na których Ukraina jest podzielona na pół i mówią, że połowa naszego kraju - to nie Ukraina,a coś innego. Że tam mieszkają nie Ukraińcy, a Rosjanie.
A wy wierzycie że tak jest i zastanawiacie się, dlaczego dotąd nie wybuchło tam powszechne powstanie. Według rosyjskich dzienników, powinno tak się stać lada chwila, a w rzeczywistości dzieje się dokładnie na odwrót.
Dziś za gieorgijewską wstążeczkę na ulicy w Dniepropietrowsku, Zaporożu i Chersoniu można dostać po mordzie. I to nie od banderowców, tylko od Rosjan, którzy czytali w dzieciństwie Puszkina i Błoka.
Z politycznej poprawności zwykło się mówić, że nienawidzimy tylko Putina, a Rosjanie - to zupełnie inna sprawa. Że odejdzie Putin i znów zapanuje pokój i harmonia. Że znów wszystko będzie dobrze.
Ale to nieprawda. Nie będzie.
Bo Putin - to esencja rosyjskiej mentalności, wasza ucieleśniona idea narodowa w postaci, jaka dzisiaj ma.
Kochacie Putina za to, co zrobił z Ukrainą. Dlatego my już nigdy nie pokochamy was.
Putin wyrządził Rosji wielkie zło. Tak sprawnie spalił mosty między nami, jak nie zrobił by tego nikt inny na świecie. Żadnym Amerykanom, Żydom, Polakom nigdy by się to nie udało tak dobrze, jak jemu.
Pełną grozę tego, co się stało zobaczycie za jakiś czas, ale na razie jesteście ślepi.
Putin magicznie wmówił wam wiarę, że dzień waszego moralnego upadku – to w rzeczywistości dzień waszego triumfu.
Przekonał was, że podstępna okupacja terytorium przyjaznego kraju, banalny rabunek - to wielkie zwycięstwo, z którego macie być dumni.
Wyzwolił patriotyczne emocje tym, co powinno wywołać wstyd i obrzydzenie.
I dlatego gardzimy nie tylko Putinem. Gardzimy Rosją, i tymi 90% jej mieszkańców, którzy z wybałuszonymi oczami krzyczą "Krym nasz!"
Czasami myślę, że Putin to szatan. Jak zawodowiec potrafi odwołać się do ludzkich wad. Sprawia,że pokazujecie swoje ciemne strony, umiejętnie budzi w was to, co najgorsze, zmienia was w oszalałe, żądne krwi bestie.
Nie, żeby to akurat Rosjanie byli źli, a wszyscy inni - świętoszkowaci. Taka jest natura ludzka. Widzieliśmy, jak w różnych czasach budzono potwory wśród Niemców, Włochów, Chorwatów, Serbów itp.
A Putin obudził w was. Dzięki niemu zachłystujecie się nienawiścią na forach, chcecie wojny, cieszycie się okupacją cudzego kraju i śmiercią ludzi, których kiedyś nazywaliście swoim bratnim narodem.
Pobudził was prymitywnym, nikczemnym populizmem, pokazał was w najgorszym świetle, w chwili czasowej niepoczytalności, a my, niestety, zapamiętamy was właśnie tak, a nie jak naród Sacharowa i Dostojewskiego.
Zapewne nawet nie bardzo można was winić. Zapewne istnieją jakieś algorytmy rozpalania masowej histerii - po prostu naciska się odpowiednie guziki, pokazuje się w telewizji bzdury o krzyżowanych dzieciach (głośna była taka kaczka o Słowiańsku – przyp.JJR), i już – dalej społeczeństwo zachowuje się całkowicie przewidywalnie. Ci, którym to potrzebne, pilnują tylko kolejności działań.
Może powinno się was traktować jak ofiary eksperymentu społecznego, którym pewnego dnia będzie bardzo przykro za to, w czym wzięły udział. Na pewno trzeba próbować was zrozumieć. Ale przebaczyć wam i pokonać swoją pogardę już nie zdołamy. Nawet jeśli kiedyś zaczniecie się kajać.
Co tu kryć, Putin wydobył zło również z nas. My też cieszymy się, gdy kolejny ładunek 200 (rosyjski kryptonim zwłok żołnierzy – przyp.JJR) przekracza granicę i jedzie do Rostowa, gdy tuzin lub dwa waszych zamienia się w sito. To straszne, ale to prawda.
Cieszymy się z czysto pragmatycznych powodów - bo każdy martwy separatysta nie zabije żadnego z naszych. Ponieważ jesteście dziś wrogami i najeźdźcami, którzy przyszli na naszą ziemię, zabrali nam Krym a teraz przyjeżdżają zabijać nas w Donbasie.
To straszne, że napadłszy na nas zmusiliście nas do bycia takimi, że czasem trudno spojrzeć w lustro. I to jest kolejny powód do tego, aby zerwać z wami raz na zawsze.
Weszliście w wewnętrzne sprawy niepodległego państwa. Strzelacie do obywateli Ukrainy na ich ziemi z rosyjskiej broni i wychwalacie to w telewizorach. I jakbyście się nie okłamywali, że to wszystko jest przeciwko faszystom, że to wszystko jest uzasadnione i słuszne - w oczach świata jesteście agresorami.
Odszedł na zawsze kraj-wyzwoliciel, zwycięzca faszyzmu. Wszystko to już przeszłość. Dziś to wy jesteście okupantami, to z ręki waszych ekspedycji karnych giną niewinni ludzie i spadają rakiety na miasta, który żyły w pokoju, dopóki nie przyszliście.
Wasze parady w dniu 9 maja, cały ten patos, pieśni wojenne, wieczny płomień - wszystko to nic już nie jest warte. To kłamstwo.
Byliśmy mocno związani przez wspólne święta, wspólne porażki, wspólne tradycje, ale teraz to już nie ma znaczenia. Oderwaliście obszar z dwoma milionami ludności, kolejne 3-4 miliony otumaniliście "ukrzyżowanymi dziećmi", ale 40 mln Ukraińców, wielką liczbę ludzi, odepchnęliście od siebie na zawsze.
Wyrywając dla siebie kawałek ziemi, zapłaciliście za to największym przyjaznym wam narodem. Brzeziński jeszcze kilka lat temu nie mógł nawet marzyć o tak ogromnej geopolitycznej klęsce Rosji. 
Na próżno oskarżacie podstępnych wrogów z Ameryki, Wielkiej Brytanii i Izraela. Uwierzcie mi jako Rosjaninowi z Doniecka, że nikt nie zrobił więcej dla naszej wzajemnej nienawiści niż szalone krzyki Głaziewa, Kurginiana i Dugina, wzywających do zabijania Ukraińców i utopienia Ukrainy we krwi, czy sam Putin, który wysłał do nas swoich "zielonych ludzików".
Wszyscy to widzieliśmy, wszyscy to pamiętamy. Nikt z nas tego nie wybaczy.
Tak, oczywiście, Rosja – to największe na świecie państwo, w stosunku do którego Ukraina to punkt na mapie. Wy macie broń nuklearną, my nie.
Jeśli dla was napaść na tego, kto jest w oczywisty sposób słabszy, kto nie oczekiwał od was nikczemnego ciosu w plecy i nie przygotowywał się do wojny z wami to bohaterstwo ­­– jak sobie chcecie. Ale ani szacunku, ani sympatii od nas już nie oczekujcie. Dla nas Rosja to od dzisiaj podła "bananowa republika zła". 
Wasze media wam oczywiście tego nie powiedzą. Tworzą iluzję wielkiego podziału Ukrainy na faszystów i Rosjan, jaki w rzeczywistości nie istnieje.
Owszem, jest na marginesie kilka milionów komunistów, stalinowców, czarnosecińców i prawosławnych fundamentalistów którzy zawsze nienawidzili Ukrainy, a dziś działają jako kolaboranci. Ale istnieje też 39-40 milionów Ukraińców, którzy się z nimi nie zgadzają.
Putin postawił nas wszystkich przed radykalnym wyborem - za czy przeciw Ukrainie. I my tego wyboru dokonaliśmy.
Zaszło coś, czego jeszcze nie rozumiecie - rosyjską agresję na Ukrainę poparli ci, którzy i tak zawsze was popierali, za to te 40 mln, które dotąd były wobec was lojalne lub neutralne, z powodu tej agresji zmieniło się w waszych wrogów.
Czterdzieści milionów Ukraińców zostało zmuszonych stać się "banderowcami" w waszym rozumieniu tego słowa. Oto najważniejsze osiągnięcie Putina.
Bywają rządy nieprzyjazne. Można z nimi być w konflikcie, można na nie nakładać sankcje. Ale nie można upokarzać ludzi, ponieważ rządzący się zmienią, a naród pozostanie.
Poroszenko i Turczynow odejdą. I to prawdopodobnie bardzo szybko. Ale zdradliwe zajęcie Krymu, wasza podła inwazja, wasze czołgi i rakiety plot w Donbasie - nie odejdą. Po prostu nie zdołamy wytłumaczyć naszym dzieciom w podręcznikach, dlaczego nam to zrobiliście.
Południowy wschód, który uważacie za wasz, tylko od siebie odepchnęliście. Bo wyobraźcie sobie, że te "ukropy" i "chochły" mają swoja dumę. Gdy szalejecie w napadach radości z tego, że "Krym wasz", dla nas oznacza to tylko jedno - że Krym nie nasz.
Odebraliście go zarówno "banderowcom" jak i "rosyjskojęzycznym rodakom". Odebraliście Krym Jaroszowi (przywódca Prawego Sektora - przyp.JJR), ale tak samo odebraliście go mieszkańcom Charkowa, Połtawy i Odessy. Opluliście nas wszystkich bez wyjątku, niezależnie od języka i religii, pusząc się z charakterystyczną dla was głupią dumą.
Dawniej mówiliście o braciach Słowianach, i zgadzaliśmy się z tym. Dziś mówicie - "słoninojady", "ukry" i obrażacie każdego, kto nosi ukraińskie nazwisko lub ma ukraiński paszport, niezależnie od tego, czy popiera wejście do UE czy waszej Unii Celnej.
Upokarzając nas wszystkich, nie zostawiacie nam wyboru.
Wiosną rosyjscy "turyści" zrywali i deptali w Doniecku ukraińskie flagi, wieszając zamiast nich swoje. To odróżnia was od Europejczyków – oni nigdy nie deptali naszych symboli.
Ci, którzy popierają Unię Europejską – wieszają niebieskie flagi obok ukraińskich, a nie zamiast nich. Dlatego też wybraliśmy Europę, i teraz już nie odstąpimy. W obecnej sytuacji to jedyna droga, integrować się z wami może dzisiaj tylko kompletny idiota i samobójca. 
Jeśli nadal wierzycie, że w Donbasie trwa wojna między "pospolitym ruszeniem" a "faszystowską juntą", to spieszę was zdenerwować – to nie tak. Wojnę, która u nas trwa, od początku do końca wywołaliście wy.
Możecie mi nie wierzyć, ale spytajcie sami siebie, dlaczego "Republiką Doniecką" rządzą Rosjanie? Dlaczego w moim rodzinnym Doniecku dowodzą moskwianie Girkin (Striełkow) i Borodaj?
Ja, urodzony Dończanin, ich nie znałem i nie wzywałem. Nie głosowałem na nich. Jeśli to nie jest okupacja Donbasu przez Rosję, to co oni tu robią? I czym się różnią od niemieckich gauleiterów? Trudno znaleźć dziesięć różnic?
Jeśli utożsamiacie się z "pospolitym ruszeniem" ponieważ to Rosjanie, zapewniam was - są setki tysięcy Rosjan, którzy się z nimi nie zgadzają, i którzy cierpią z powodu ich działań.
Sympatyzujcie lepiej z nimi. Z tymi, którym rekwirują samochody, których przez durne oskarżenia wrzucają do piwnic, którymi zasłania się wasz Igor Striełkow, zachowujący się w Słowiańsku i Doniecku jak niegdyś Szamil Basajew w Budionnowsku.
Jeśli współczujecie mieszkańcom południowego wschodu, współczujcie lepiej 38 żołnierzom z Dniepropietrowska, który zginęli w samolocie zestrzelonym waszymi rakietami. Współczujcie spalonym w BTRach żołnierzom z Mikołajewa (oba to miasta ze wschodu Ukrainy – przyp. JJR). Jak myślicie, czy ich rodzice, krewni i znajomych będą kochać Rosję?
Jeśli chcecie poznać prawdę o tym, co to takiego "Republika Doniecka", spróbujcie wyłączyć telewizor, zamknąć oczy i wyobrazić sobie przez chwilę, że ktoś w waszym mieście uzbroił wszystkich przestępców i narkomanów. Wszyscy szaleni weterani wojen czeczeńskich, pijący bez przerwy milicjanci na emeryturze, wytatuowani recydywiści, ochroniarze o byczych karkach, zwariowani Kozacy, tolkieniści, limonowcy, skinheadzi nagle dostali w ręce broń i nieograniczoną władzę.
Wyobraziliście sobie? Jeśli tak, to niczego nie trzeba już wyjaśniać. Stworzyć taką republikę łatwo wszędzie. Wystarczy usunąć nazwę "Doniecka" i wstawić "Saratowska", "Czelabińska", "Rostowska".
Myślicie że to oszczerstwa wobec "pospolitego ruszenia"? To pomyślcie - nie ma policji, nie ma władzy, broń leży na ulicach. Co się stanie w waszym mieście? Tak szczerze, powiedzcie sami.
Zdestabilizować sytuację, podnieść bezsensowny i bezmyślny bunt w regionie z trudną sytuacją społeczną, zamieszkałym przez lumpów i bezrobotnych – bardzo prosto. Borodaje, Striełkowi, Babaje, Motorole (pseudonimy dowódców – JJR) tylko zapalili zapałkę, dalej poszło samo .
"Niech żyje republika", "grab zagrabione", "zbudujemy nowy raj - Noworosję".
Wystarczy powiedzieć, że represyjny organ terrorystów w Ługańsku nosi nazwę KGB-Smiersz. I to nie jest żart. Z ręką na sercu, przyznajcie się - czy to normalne i chcielibyście, żeby po sąsiedzku działała taka instytucja?
Dni powszednie Doniecka przez ostatnie dwa miesiące – to grabieże, porwania, rozboje. Poczytajcie wiadomości lokalne z Doniecka. Tylko przez tydzień od 16 do 23 czerwca ukradziono i zarekwirowano 47 samochodów i motocykl, przy czym 42 samochody zostały zajęte przez uzbrojonych ludzi na drogach. Nieznani sprawcy porwali 14 osób. A są to tylko oficjalne dane władz miasta.
Można tak ciągnąć jeszcze długo, ale czy to ma sens? Stan euforii ma swoją specyfikę. Doświadczająca go osoba, niech będzie i cały naród, słabo reaguje na bodźce zewnętrzne. "Krym nasz" - jak narkotyk, fascynacja, zaćmiewa wam świadomość.
Musi minąć trochę czasu, żeby wam odpuściło i żebyście zobaczyli, że nic się nie zmieniło. Że Krym nie leży bliżej, a odpoczynek wcale nie potaniał, nie stał się czystszy ani bardziej komfortowy.
Za to wy sami, cały naród, największy kraj świata, splamiliście się hańbą agresji oraz założyliście własnym dzieciom jarzmo potomków najeźdźców i gauleiterów Girkina i Borodaja. Smutne, ale prawdziwe.

Powodzenia.

Oryginał

ПИСЬМО ИЗ ДОНЕЦКА В РОССИЮ.

Так уж вышло, что я коренной дончанин. Гордиться тут особенно нечем, но это факт. Жил бы дома и до сих пор, если бы кучке сумасшедших фанатиков при поддержке России не пришло в голову устроить войну в моем родном городе и привезти туда российских наемников.

Теперь там кошмар. Ну, об этом вы как раз знаете. Это то, что вам показывают в ваших телевизорах со всеми отвратительными подробностями днями напролет. Так что давайте поговорим лучше о том, что вам не покажут.

Еще лет 7 назад я думал так же, как большинство россиян. Как типичный советский. Учитывая, что я с рождения жил в Донбассе – это было не удивительно.

Хоть я и учился после провозглашения независимости, образование получил типично российско-советское. Я рос и воспитывался на русских фильмах, на русской музыке, на русских книгах, я долго считал Россию дружественной страной, родственной страной, но теперь – все это в прошлом.

Теперь у меня, у моих близких, у миллионов русскоязычных и русских людей Украины больше никогда не повернется язык назвать вас братским народом.

Мы, ваши ментальные близнецы, выросшие на одних с вами книгах и мультфильмах, дошли до того, что хотим отгородиться от вас трехметровой стеной, как Израиль от Палестины.

Мы смотрим на штрихкод в супермаркете, чтобы не покупать то, что вы производите и не спонсировать войну.

Впервые за всю историю нашей страны большинство украинцев хочет вступления в НАТО, потому что понимают, что это единственное реальное спасение от безумного "брата", который вдруг решил двинуть на нас войска.

Вам, конечно, тяжело понять масштабы этого явления. Вам показывают по телевизору карту, где Украину расчерчивают пополам, и говорят, что половина нашей страны – это не Украина, а что-то другое. Что там живут не украинцы, а русские.

Вы верите, что это так и недоумеваете, почему там до сих пор нет восстания. Судя по российским новостям, оно там должно вот-вот запылать, а на деле происходит ровно наоборот.

За георгиевскую ленточку в Днепропетровске, Запорожье, Херсоне на улице теперь могут и морду набить. Не бандеровцы – русские люди, изучавшие в детстве Пушкина и Блока.

Принято политкорректно говорить, что мы ненавидим только Путина, а россияне – это совсем другое дело. Вот уйдет Путин, и снова настанет мир и согласие. Снова будет все хорошо.

Но это неправда. Не будет.

Потому что Путин – это суть российского менталитета, ваша материализовавшаяся национальная идея, в том виде, в каком она сейчас существует.

Вы любите Путина за то, что он сделал с Украиной. Поэтому мы больше никогда уже не сможем любить вас.

Путин сотворил с Россией великое зло. Он так умело сжег между нами мосты, как не сделал бы это больше никто в мире. Никаким американцам, евреям, полякам никогда бы это не удалось так хорошо, как ему.

Весь ужас содеянного им вы поймете когда-нибудь потом, но сейчас вы слепы.

Путин магическим образом заставил вас поверить, что день вашего нравственного падения – на самом деле день вашего триумфа.

Он убедил вас, что подлая оккупация части территории дружественной страны, такое банальное крысятничество – это великая победа, которой стоит гордиться.

Он вызвал патриотическое возбуждение тем, что должно было вызывать стыд и отвращение.

И за это мы презираем не только Путина. Мы презираем Россию, и те 90% ее жителей, которые, выпучив глаза, вопят "Крым наш!"

Иногда я думаю, что Путин – сатана. Он профессионально умеет взывать к человеческим порокам. Он заставляет вас проявлять свои темные стороны, умело будит в вас мразь, превращает вас в озверевших скотов, жаждущих крови.

Не то, чтобы именно русские были такими уж плохими, а все остальные - святошами. Такова общечеловеческая природа. Мы видели, как в разные исторические периоды будили мразь в немцах, итальянцах, хорватах, сербах и т.д.

А Путин разбудил в вас. Заставил вас захлебываться ненавистью на форумах, желать войны, радоваться оккупации чужой территории и смертям людей, которых вы когда-то называли своим братским народом.

Он возбудил вас примитивным, низменным популизмом, выставил вас в самом неприглядном свете, в момент временного умственного помешательства, и мы, увы, запомним вас именно такими, а не нацией Сахарова и Достоевского.

Наверно, вы даже не виноваты. Есть ведь какой-то алгоритм разжигания этой массовой истерии – просто жмешь на нужные кнопки, показываешь по телевизору ужастики про распятых детей, и все - дальше общество ведет себя вполне предсказуемо. Тот, кому это нужно, просто совершает определенную последовательность действий.

Наверно, к вам следует относиться, как к жертвам социального эксперимента, и однажды вам будет очень стыдно за то, что вы все участвовали в этом. Наверно, нужно попытаться вас понять. Но простить вас и преодолеть свое презрение мы уже не сумеем. Даже если вы когда-то раскаетесь.

Да, чего скрывать, Путин достал мразь и из нас тоже. И мы тоже радуемся, когда очередной груз 200 пересекает границу и едет в Ростовскую область, или когда десяток-другой ваших превращается в решето. Это ужасно, но это правда.

Мы радуемся из чисто прагматических соображений – потому что каждый мертвый "колорад" уже больше не сможет убить никого из наших. Потому что вы теперь враги и оккупанты, пришедшие на нашу землю, отобравшие у нас Крым и приезжающие нас убивать в Донбасс.

Это ужасно, что вы, напав на нас, вынудили нас стать такими, что бывает противно от самих себя. И это еще один повод навсегда с вами порвать.

Вы влезли во внутренние дела независимого государства. Вы стреляете в граждан Украины на их земле из своего оружия и одобряете это по своему телевизору. И как бы вы не врали себе, что это все против фашистов, что это все обосновано и справедливо – в глазах всего мира вы агрессоры.

Исчезла навсегда страна-освободитель, страна победитель фашизма. Все это в прошлом. Теперь вы оккупанты, вы каратели, по вине которых гибнут невинные люди, падают ракеты на города, которые жили в мире, пока вы не пришли.

Ваши парады на 9 мая, весь этот пафос, военные песни, вечные огни – все это не стоит больше ничего. Это вранье.

Мы были крепко связаны общими праздниками, общими поражениями, общими традициями, но теперь это не имеет значения. Вы отторгли регион с населением в 2 миллиона, еще 3-4 миллионам запудрили мозги "распятыми мальчиками", но 40 миллионов украинцев, огромный человеческий массив, навсегда отгородили от себя пропастью.

Урвав себе кусок земли, вы расплатились за это крупнейшим дружественным вам народом. Никакой Бжезинский еще пару лет назад не мог и мечтать о таком геополитическом поражении России.

Зря вы обвиняете в коварных кознях Америку, Британию и Израиль. Поверьте мне, как русскому дончанину, никто не сделал больше для нашей взаимной ненависти, чем безумные кликуши Глазьев, Кургинян и Дугин, призывающие убивать украинцев и потопить Украину в крови, или Путин, отправивший в нашу страну своих "вежливых людей".

Мы все это видели, мы все это запомнили, мы этого не простим.

Да, безусловно, Россия – самая большая в мире держава, против которой Украина – точка на карте. У вас есть ядерные ракеты, а у нас – нет.

Если для вас нападение на того, кто заведомо слабее, кто не ожидал от вас подлого удара в спину и не готовился к войне с вами – это героизм, воля ваша. Но ни уважения, ни сочувствия от нас больше не ждите. Для нас Россия – отныне презренная "банановая республика зла".

Ваши СМИ вам, конечно, этого не расскажут. Они создают иллюзию огромного раскола в Украине на украинских фашистов и русских, которого на самом деле нет.

Есть пару миллионов маргиналов – коммунистов, сталинистов, черносотенцев, православных фундаменталистов – которые всегда ненавидели Украину и сегодня выступают в роли коллаборантов в конфликте. И есть 39-40 миллионов украинцев, которые с ними не согласны.

Путин поставил нас всех перед радикальным выбором – за или против Украины. И нам пришлось его сделать.

Произошло то, чего вы пока еще не понимаете – российскую агрессию в Украине поддержали те, кто и так всегда был за вас, но 40 миллионов, которые были к вам всегда лояльны или нейтральны, из-за этой агрессии превратились в ваших врагов.

Сорок миллионов украинцев вынужденно стали "бандеровцами" в вашем понимании этого слова. Вот самое главное достижение Путина.

Бывают недружественные правительства. С ними можно конфликтовать. Можно накладывать на них санкции. Но нельзя унижать народы, потому что правители сменяются, а нации остаются.

Порошенко и Турчинов уйдут. Скорее всего – очень быстро. А вероломный захват Крыма, ваше подленькое вторжение, ваши танки и ПЗРК в Донбассе – вот это уже не пройдет. Мы просто не сможем объяснить своим детям в учебниках, почему вы так с нами поступили.

Юго-восток, который вы считаете своим, вы только оттолкнули. Потому что, представьте себе, у "укропов" и "хохлов" тоже есть гордость. Когда вы радостно бьетесь в припадках от того, что "Крым – ваш", для нас это означает только одно – что Крым не наш.

Вы одинаково забрали его и у "бандеровцев" и у "русскоязычных соотечественников". Вы отобрали Крым у Яроша, но вы так же забрали его и у харьковчан, полтавчан, одесситов. Вы плюнули во всех без разбора, не зависимо от языка и вероисповедания, со свойственным вам тупым чванством.

Это раньше вы говорили: славяне-братья, и мы соглашались. Теперь вы говорите – "салоеды", "укры" и это оскорбляет всех, кто носит украинскую фамилию, имеет украинский паспорт, не зависимо от того за ЕС он или за Таможенный союз.

Вы не оставляете нам выбора, унижая всех подряд.

Весной российские "туристы" срывали и топтали в Донецке украинские флаги, и вешали вместо них свои. В этом вы отличаетесь от европейцев – они никогда не топтали наши символы.

Те, кто за Европейский союз – вешают свой флаг рядом с украинским, но не вместо него. Поэтому мы и выбрали Европу, и теперь уже не отступим. В нынешней ситуации это единственный путь, потому что интегрироваться с вами теперь может только полный псих и самоубийца.

Если вы все еще верите, что в Донбассе идет война между "ополченцами" и "хунтой", то спешу вас расстроить – это не так. Война, которая идет у нас, от начала и до конца устроена вами.

Можно не верить мне, но спросите сами себя, почему "Донецкой республикой" управляют россияне? Почему в моем родном Донецке сейчас командуют москвичи Гиркин (Стрелков) и Бородай?

Я, коренной дончанин, их не знал и не звал. Я за них не голосовал. Если это не оккупация Донбасса Россией, то почему они здесь? И чем они отличаются от немецких гауляйтеров? Слабо найти десять отличий?

Если вы сочувствуете "ополченцам", потому что они русские, то я вас заверяю – есть сотни тысяч русских, которые с ними не согласны, и которые сами страдают от их действий.

Посочувствуйте лучше им. Тем, чьи машины отбирают, кого по глупым обвинениям бросают в подвалы, кем прикрывается ваш Игорь Стрелков, который ведет себя в городе, как Шамиль Басаев в Буденновске.

Если вы сочувствуете жителям юго-востока, посочувствуйте лучше 38 военным из Днепропетровска, которые погибли в самолете, сбитом из вашего ПЗРК. Посочувствуйте сожженным в БТРах солдатам из Николаева. Как думаете, их родители, родственники, друзья будут любить Россию?

Если вы хотите знать правду о том, что такое "Донецкая республика", попробуйте выключить телевизор, закрыть глаза и представьте на минуту, что кто-то вооружил всех наркоманов и уголовников вашего города. Что безумные ветераны чеченских войн, спивающиеся менты-отставники, забитые наколками рецидивисты, быковатые охранники-чоповцы, сумасшедшие казаки, толкиенисты, лимоновцы, скинхеды вдруг получили в руки оружие и неограниченную власть.

Представили? Если да, то тогда вам больше не надо ничего объяснять. Сделать такую же республику достаточно легко где угодно. Просто уберите название "Донецкая" и подставьте "Саратовская", "Челябинская", "Ростовская".

Думаете, наговариваю на "ополченцев"? Тогда смоделируйте ситуацию – милиции нет, власти нет, оружие в свободном доступе. Что произойдет в вашем городе? Ну честно, признайтесь себе сами.

Раскачать ситуацию, поднять бессмысленный и беспощадный бунт в социально неблагополучном регионе, населенном люмпенами и безработными – достаточно просто. Бородаи, стрелковы, бабаи, мотороллы только поднесли спичку, а дальше полыхнуло, как в Гражданскую.

"Даешь республику", "грабь награбленное", "построим новый рай – Новороссию".

Достаточно сказать, что репрессивный орган террористов в Луганске называется КГБ СМЕРШ. И это не шутка. Положа руку на сердце, признайтесь себе – нормально ли это и хотели бы вы, чтобы по соседству с вами работало такое учреждение?

Будни Донецка последние два месяца – мародерство, киднепинг, грабежи. Почитайте местные донецкие новости. Только за неделю с 16 по 23 июня угнаны и отобраны 47 автомобилей и один мотоцикл, причем 42 автомобиля были захвачены на дорогах вооруженными лицами. Неизвестными были похищены 14 человек. Это официальная информация от мэра.

Продолжать можно долго, но есть ли смысл? Эйфорические состояния имеют свою специфику. Переживающий их субъект, пускай это и целый народ, плохо восприимчив к внешним раздражителям. "Крымнаш" - как наркотик, как влюбленность, затмевает ваше сознание.

Должно пройти время, чтобы вас отпустило, и вы поняли, что ничего не поменялось. Что Крым не стал ближе, не стал дешевле, не стал чище и комфортней для отдыха.

А вот вы сами, целый народ, самая большая в мире страна, запятнали себя позором агрессии и навесили на своих детей ярмо потомков оккупантов и гауляйтеров Гиркина и Бородая. Sad but true.

Счастливо оставаться.

Денис Казанский

-------------------------------------------------------------

https://www.facebook.com/vlad.nabatov/posts/604673679650156 

mark/redakcja.mpolska24.pl

fot. Grafika Fronda.pl

Janusz Korwin-Mikke w tekście pt. „Czy mógłbym wypowiedzieć wojnę Rosji?” opublikowanym na stronie www.korwin-mikke.pl napisał:

„Wszelako obecna Rosja rządzona jest przez prawicowca, który (tfu!) „gejów” wyśmiewa, wiarę chrześcijańską przywraca, podatki utrzymuje znacznie mniejsze niż w Polsce – w wyniku czego Rosjanie się bogacą. Miliony zamożnych Rosjan rozbija się po kurortach całego świata – pogardzając biedakami-Polakami łupionymi przez federastów z Brukseli i ich „polskich” pachołków.

Tak, proszę Państwa: jeszcze 25 lat temu Polak był przedmiotem podziwu Rosjanina. Kojarzył się z wyższą kulturą i większą zamożnością. Mit „Pańskiej Polski” był silny – i usprawiedliwiony.

Wystarczyło 25 lat demokracji by Rosjanie zaczęli nami pogardzać i z nas się śmiać.

I dziś to Rosjanie mogliby najechać Polskę – by wyzwolić nas spod okupacji Unii Europejskiej”.

Ktoś, kto tak ocenia Rosję, jest zimnokrwistym agitatorem Putina. Obecna Rosja jest rządzona przez populistyczny reżim kagiebisty, splamionego krwią tysięcy ofiar w Gruzji, Czeczenii, na Ukrainie, dzieci z Biesłanu, niewinnych ofiar malezyjskiego samolotu, oraz, prawdopodobnie, śp. Lecha Kaczyńskiego i innych ofiar ze Smoleńska. Rosja rządzona jest przez mafio-oligarchię służb wywodzących się wprost z KGB, GRU, która stworzyła system gospodarczy o niebywałej korupcji. Korwin-Mikke jako czciciel takiego systemu kompletnie deprecjonuje się w polskich oczach jako propagator skądinąd słusznej i bliskiej naszej redakcji idei wolnego rynku, niskich podatków i maksymalnie małej biurokracji. Skoro Rosja dla środowiska Korwin-Mikkego to taka Mekka wolności i konserwatyzmu, to droga wolna! Dał wam przykład Gérard Depardieu, więc tylko go naśladować. W Polsce jesteście zwani V kolumną, a tam otrzymacie szansę bycia dobrymi podwładnymi Putina...normalnymi kacapami.

Tadeusz Grzesik

źródło

Stanisław Michalkiewicz, analiza na 24.08.14r.

Kulą się ogony, miękną rury

Komentarz  •  tygodnik „Goniec” (Toronto)  •  24 sierpnia 2014

Stańczyk, nadworny błazen króla Zygmunta Starego twierdził, że najwięcej jest lekarzy. Może tak było za czasów zygmuntowskich, ale teraz najwięcej jest statystów, to znaczy - polityków. Widać to w miarę rozwoju sytuacji na Ukrainie, gdzie nie tylko wszystkie koła kręcą się dla zwycięstwa, ale w dodatku ostateczne zwycięstwo wydaje się być w zasięgu ręki. Tak twierdzą „władze w Kijowie” po których nasi tubylczy politykowie powtarzają własnymi słowami. Zatem Rosja już przegrała, bo wygrała Ukraina, chociaż zimny ruski czekista Putin najwyraźniej jeszcze o tym nie wie i myśli, że to on wygrał. Ale gdzieżby tam on wygrał, kiedy przecież zatwierdzone jest, że ma przegrać - co od samego początku powtarza Kukuniek, w swoim czasie zasiadający pośród mędrców Europy. Wprawdzie - jak sam powiadał - czuł się tam trochę nieswojo - ale z drugiej strony wiadomo przecież, że czym skorupka nasiąknie, tym później trąci, a trudno sobie wyobrazić, czym Kukuniek mógł nasiąknąć, siedząc pośród mędrców Europy, którzy - podobnie zresztą, jak wszyscy mądrzy, roztropni i przyzwoici - rozpoznają się po zapachu? Zatem chociaż dni Rosji, a zwłaszcza - dni zimnego rosyjskiego czekisty Putina są policzone, to zachowuje się on jak gdyby nigdy nic i w dodatku się odgraża. Ale to strachy na Lachy, bo wiadomo, że „nikt nam nie zrobi nic, bo z nami jest marszałek Śmigły Rydz”. Tedy nasz nieszczęśliwy kraj gotuje się do wojny, a bojowy nastrój udziela się nawet przedstawicielom naszej niezwyciężonej armii w osobie pana generała Romana Polko, który nie tylko niezachwianie wierzy w ostateczne zwycięstwo, ale w dodatku jest przekonany, że nastąpi ono w rezultacie „działań nieregularnych”, czyli partyzantki.

W tej sytuacji prezydent Poroszenko może spokojnie przystąpić do budowania sobie nowej rezydencji; „Kamazy” zwożą bloki marmuru, a kamieniarze wykuwają w sufitach aniołki. Tak w każdym razie opowiada pani Tatiana Czornowoł, była aktywistka Majdanu, informując przy okazji o swojej rezygnacji z kierowania tamtejszym urzędem antykorupcyjnym. Najwyraźniej żałuje, że dała się na to wszystko nabrać, podobnie jak jej mąż, który w dodatku pojechał na wschód gromić separatystów i w tym zamieszaniu zginął. Ale tak to już bywa na tym świecie pełnym złości, że „najtężej biją króle, a najgęściej giną chłopy”. Myślę, że prezydent Poroszenko znajdzie wielu naśladowców, zwłaszcza wśród ukraińskich oligarchów, którzy będą budowali sobie kolejne rezydencje na wyścigi, żeby zdążyć przed ostatecznym zwycięstwem. Ono nadejdzie tak czy owak, bo tak zostało postanowione i każda próba sypania piasku w szprychy spełznie na niczym. Przekonali się o tym uczestnicy ostatniego spotkania w Berlinie, na które nie zaprosili pana ministra Sikorskiego, chociaż w dniach ostatnich został on prawdziwym architektem polityki europejskiej. Najwyraźniej zapomnieli, że bez gospodarza nic załatwić się nie da, więc nic dziwnego, że uczestnicy rozjechali się z tym, z czym przyjechali.

Inna rzecz, że pewne rzeczy dzięki temu zaczęły powoli docierać nawet do statystów najmniej spostrzegawczych. Oto nawet pan poseł Mariusz Błaszczak wreszcie zauważył istnienie strategicznego partnerstwa rosyjsko-niemieckiego, że „wykluczono nas” i „jesteśmy popychadłem”. Ano, takie rzeczy można było zauważyć już wcześniej - że mianowicie „Zachód” wcale nie jest jednolity, że po 1990 roku Niemcy i Francja realizują doktrynę „europeizacji Europy”, to znaczy - wypychania Stanów Zjednoczonych z europejskiej polityki. Z przypadku Niemiec spowodowane jest to pamięcią, iż na skutek wtrącenia się Ameryki do polityki europejskiej Niemcy przegrały dwie wojny, a w przypadku Francji - że USA przyłożyły rękę do demontażu francuskiego imperium kolonialnego, a po drugie - że Ameryka dwukrotnie widziała Francję w sytuacji bez majtek. Takich rzeczy się nie zapomina, a w dodatku Niemcy po roku 1990 powróciły do linii politycznej kanclerza Bismarcka, polegającej na tym, że Niemcy kierują Europą w porozumieniu z Rosją, czego wyrazem jest strategiczne partnerstwo niemiecki-rosyjskie, której jak dotąd wytrzymało wszystkie próby niszczące, zaaplikowane mu przez Stany Zjednoczone przy niejakim udziale amerykańskich dywersantów w Europie Środkowo-Wschodniej, to znaczy - Gruzji, Ukrainy i Polski.

Koncentrując się na wymyślaniu i złorzeczeniu zimnemu ruskiemu czekiście Putinowi, nasi statyści najwyraźniej nie zdają sobie sprawy, że podjęcie się przez Polskę po raz drugi roli amerykańskiego dywersanta musi wzbudzać już nawet nie irytację, ale prawdziwą wściekłość w Paryżu i Berlinie. Na razie objawia się ona w ostentacyjnym ignorowaniu Polski, ale w razie gdyby prezydent Obama, albo jego następca znowu wpadł na pomysł „resetu” w stosunkach USA z Rosją, może to objawić się w znacznie groźniejszej postaci. Mówiąc wprost, Niemcy mogą dojść do wniosku, że skoro Polska podjęła się roli amerykańskiego dywersanta dwukrotnie, to lepiej nie dopuścić do trzeciego razu. Nie jest to wyłącznie możliwość teoretyczna, na co wskazuje deklaracja Naszej Złotej Pani z Berlina w Rydze, że Niemcy solidaryzują się z republikami bałtyckimi, ale są zdecydowanie przeciwne rozmieszczaniu stałych baz NATO w Europie Środkowej. Nie od rzeczy będzie w tej sytuacji przypomnieć, że niemieckim priorytetem jest utworzenie niezależnych od NATO europejskich sił zbrojnych, co jest pseudonimem wyprowadzenia Bundeswehry spod amerykańskiej kurateli, a więc mieści się nie tylko w ramach doktryny „europeizacji”, ale również wpisuje się w linię polityczną Bismarcka.

Tymczasem zresetowanie przez prezydenta Obamę swego poprzedniego resetu w stosunkach amerykańsko-rosyjskich, zaowocowało nie tylko „wojną hybrydową” na Ukrainie, która wprawdzie na pewno doczeka ostatecznego zwycięstwa, bo jakże by inaczej - tyle, że jako państwo w znacznym stopniu zdewastowane - ale również gwałtowną reaktywacją w naszym nieszczęśliwym kraju Stronnictwa Amerykańsko-Żydowskiego. Próbuje ono z powodzeniem odwojowywać wpływy utracone wskutek resetu na rzecz Stronnictwa Pruskiego i Stronnictwa Ruskiego, co objawia się nie tylko w postaci mnożących się utarczek w ramach nieustającej „wojny na górze”, ale nawet przekłada się na działalność niezależnej prokuratury i niezawisłych sądów.

Właśnie niezależna prokuratura uznała, że podejrzenia wobec pana Edwarda M., jakoby był on winien sprawstwa kierowniczego zabójstwa generała Papały, były całkowicie bezpodstawne. Tyle lat go podejrzewano i proszę - całkowicie bezpodstawnie! A dlaczego? A dlatego, że pan Edward M., za komuny funkcjonariusz kontrrazwiedki wojskowej, w ramach prywatnych przygotowań do transformacji ustrojowej, w roku bodajże 1987 jednym susem przeskoczył do FBI. Ponieważ w USA sądy są tak samo niezawisłe, jak w naszym nieszczęśliwym kraju, to złożony przez Polskę wniosek ekstradycyjny został odrzucony. Później pojawiła się inna - jak to mawia Kukuniek - „koncepcja”, by o zabójstwo generała Papały obwinić złodziei samochodów. Jednak chociaż złodzieje ci przyznawali się do tego zabójstwa jeden przez drugiego, aż prokurator musiał ich mitygować: „panowie nie wszyscy naraz, przyznawać mi się tu po kolei, porządek musi być!” - to jednak pan Edward M. nadal trzymany był w rezerwie, bo na skutek resetu wydawało się, że dni Stronnictwa Amerykańsko-Żydowskiego są u nas policzone. Ale teraz wszystko odwróciło się o 180 stopni, więc pan Edward M, został oczyszczony ze wszelkich podejrzeń, jakby ktoś skropił go hyzopem i tylko patrzeć, jak zażąda od naszego nieszczęśliwego kraju, by mu wynagrodził wylane łzy.

Podobnie tygodnik „Wprost”, który wcześniej aferą podsłuchową zadał dotkliwy cios Stronnictwu Pruskiemu, teraz jakby zaatakował Stronnictwo Ruskie, podając informacje zawarte podobnież w ściśle tajnym „Aneksie” do „Raportu o rozwiązaniu Wojskowych Służb Informacyjnych”. Stawiają one w kłopotliwym położeniu pana prezydenta Komorowskiego i bez tego uważanego przez część opinii publicznej za faworyta WSI. Tu jednak niezależna prokuratura natychmiast zareagowała na złamanie świętej pieczęci tajności, więc wcale nie jest powiedziane, czy „Wprost” nie wykonywał zlecenia, którego celem jest przekonanie Platformy Obywatelskiej do poparcia wniosku złożonego przez dziwnie osobliwa trzódkę biłgorajskiego filozofa, by powołać sejmową komisje śledczą, która by złowrogiego Antoniego Macierewicza wytarzała w smole i pierzu. Periculum in mora tym bardziej, że złowrogi Antoni Macierewicz przygotowuje na październik III Konferencję Smoleńską, którą odeprzeć będzie znacznie trudniej między innymi z uwagi na to, że pan prof. Wiesław Binienda, wcześniej współpracujący z zespołem złowrogiego posła Macierewicza, jest doradca naukowym prezydenta Obamy. W tej sytuacji autorytety pacanowskie, które wcześniej nie zostawiły na panu prof. Biniendzie suchej nitki, teraz mogą podkulić pod siebie ogony, w związku z czym nawet rzuconej na telewizyjny odcinek frontu ideologicznego pani red. Karolinie Lewickiej też może zmięknąć rura - co daj Boże, amen.

Stanisław Michalkiewicz

Po zajęciu Ukrainy przygotowany będzie prawny grunt do otwarcia debaty na temat granic na kontynencie

opublikowano: 20 sierpnia 2014, 8:17 · aktualizacja: 20 sierpnia 2014, 8:27

fot. PAP/EPA

75 lat temu, 23 sierpnia 1939 roku podpisano traktat, który de facto był formalnym dokumentem dotyczącym mającego wkrótce nastąpić IVrozbioru Polski. Niemcy nigdy za podpisanie tego traktatu nie przeprosiły.

Rosja otwarcie podnosi jego historyczne zasługi. Dziś mamy po stronie rosyjskiej i niemieckiej do czynienia z dziesiątkami zapobiegliwych Ribbentropów i Mołotowów. Po zajęciu Ukrainy przygotowany będzie prawny grunt do otwarcia debaty na temat granic na kontynencie.Szczegóły będą do uzgodnienia. Na niektórych obszarach będzie nieco więcej wolności, jak w przemienionej w kolonie dla niemieckiego turysty, Grecji.

Myślicie, że śnie? Ze perspektywa amerykańska zaciera mi właściwy stan rzeczy? Ze moment historyczny jest inny? Otóż jak wyglądało to wtedy.

Najpierw była Nadrenia. Przytłoczeni stratami w pierwszej wojnie światowej Francuzi, ani myśleli o nią walczyć. Anschluss niemieckojęzycznej Austrii trzeba było uznać - co tez zrobiono - za rodzaj przyłączenia Krymu do macierzy. Potem był rok 1938 i była Czechosłowacja. Była tam prześladowana przez niedobrych Czechow niemiecka mniejszość narodowa. Chamberlain powrócił do Anglii z Monachium i oświadczył: Przywiozłem pokój! Sfatygowana Francja i nieprzygotowana do wojny Anglia gwarantowały Polsce… no, nie mam słów.

Kiedy Merkel i Lawrow w butach odziedziczonych po Ribbentropie i Mołotowie, apelują o zakończenie wojny - zwanej w ramach poprawności politycznej kryzysem - to Polska musi zacząć się obawiać. Kiedy niegdyś Prusy łudziły Polaków wsparciem w „konflikcie” z Rosją, omawiano jednocześnie sekretnie warunki kolejnego rozbioru. Dal się na to nawet nabrać, zanim wyjechał na wczasy do twierdzy Pietropawłowskiej, Julian Ursyn Niemcewicz.

Role się tymczasem odwróciły. Tamta Rosja była za słaba, aby uderzyć na Polskę. Rok 1920 był dla niej należyta nauczka. Ale niecałe 20 lat później razem z Hitlerem poradzono sobie. Przypominam, ze w ramach wspomnianej poprawności politycznej, nazywano w podręcznikach szkolnych wrzesień 1939 kampania wrześniowa. Kampania to przecież nie wojna. Choć tak naprawdę była to jedna z najokrutniejszych i przejmujących polskich wojen. Niemcy i Rosja zakwestionowały po raz kolejny granice państw europejskich z cichym przyzwoleniem zachodnich impotentów.Co z tego, ze znamy dzisiaj ich imiona?

Co z tego, ze historia przyznaje nam racje. Niech za przesłanie posłuży los jednego z architektów tamtego podpisanego przed 75 laty traktatu. Wiaczesław Mołotow liczył sobie 96 lat, kiedy jako osoba powszechnie szanowana w otoczeniu dzieci i wnuków schodził z tego świata w roku 1986!!! Tak umierają zasłużeni dla świata. Nie miejcie złudzeń. Świat tak jest skonstruowany.

Kiedy Putin odsłaniał w czerwcu roku 2012 w izraelskiej miejscowości Netanya pomnik wdzięczności żołnierzom Armii Czerwonej, to nie robił tego, aby przypodobać się Hannie Gronkiewicz -Waltz. Kiedy mówił o największej katastrofie geopolitycznej w historii XXwieku, jaka jest dla niego rozpad Związku Radzieckiego, to nie robił tego dlatego, żeby zgadzać się w tej kwestii z Iwińskim. To on bowiem, były oficer KGB, tworzy nowa narracje historii. Tworzył ją mordując na oczach światowej opinii publicznej Czeczenię.

Nadgryzając Gruzję.Tworzył ja tez połykając Krym, to jest obszar większy od takich państw jak Belgia, czy Holandia. Tworzy ja także wchłaniając stopniowo, niczym waz boa, Ukrainę. W przeciwieństwie do ludzi Zachodu Putin doskonale wie w którym kierunku zmierza. Czy dlatego jego minister Ławrow ściska dłoń… raczej zresztą odwrotnie. To minister spraw zagranicznych Niemiec ściska dłoń Ławrowa. Dlaczego? Bo zagarniecie Ukrainy stawi otworem także i kwestie granic innych państw.

Niedouczeni mogą mieć jeszcze złudzenia, bo potem… potem będą oskarżać o prowokowanie wojny przez nieoddanie Hitlerowi korytarza do Gdańska. Będą tłumaczyć, ze działalność ugrupowań niemieckich, to było spontaniczne zachowanie narodowej mniejszości. Także tej z Sudetenland. Że tak naprawdę Szczecin jest niemieckim miastem, a w krajach bałtyckich są uciskane mniejszości rosyjskie. W tamtym układzie z 28 września 1939 roku - dlaczego nie ma o nim nic w podręcznikach historii? - Wilno dostało się Rosjanom. Litwini? Jacy Litwini, chciałoby się powiedzieć. Niemiecki bandyta Stauffenberg biorący udział w najechaniu Polski w roku 1939 po kilku latach skonstatował, ze Fuhrer przegrywa i należałoby go odsunąć od władzy. Jego koleje znamy. Świat ujrzał w nim bohatera. W Holywoodzie zrobiono o nim film. O tym, co robił w 1939 w Polsce nikt się nie zająknął. Żaden niemiecki, czy polski dziennikarz nie dotarł do dokumentów z których wynikałoby, ze brał w tamtej wojnie udział w egzekucjach cywili! Ale w nazwisku mial przecież „von”. Podobnie jak i Ribbentrop! Szlachectwo zobowiązuje. Zwłaszcza w wydaniu niemieckim. Rodzina, jak było to w przypadku Richarda von Weizäckera i tysięcy innych, zadbała już, żeby poginęły odpowiednie dokumenty z berlińskiego archiwum. Poniżej dla tych, co chcą sobie potłumaczyć, wycinek z amerykańskiej wikipedii dotyczący tego bohatera współczesnych Niemców:

Following the outbreak of war in 1939, Stauffenberg and his regiment took part in the attack on Poland. He supported the occupation of Poland and its handling by the Nazi regime and the use of Poles as slave workers to achieve German prosperity[11] as well as German colonization and exploitation of Poland. The deeply rooted belief common in the German aristocracy was that the Eastern territories, populated predominantly by Poles and partly absorbed by Prussia in partitions of Poland, but taken from the German Empire after World War I, should be colonized as theTeutonic Knights had done in the Middle Ages. Stauffenberg said, „It is essential that we begin a systemic colonization in Poland. But I have no fear that this will not occur”.

Ukraina jest krajem o młodej państwowości. Polska musi w tym procesie jej formowania uczestniczyć, bo to najlepsza droga do pojednania narodów, które wchodziły w skład dawnej Rzeczpospolitej. To my musimy wysyłać na Ukrainę konwoje z pomocą humanitarna, bo takie konwoje, choć nieproszone i z inna zawartością, mogą pojawić się u naszych granic. Z tego wszystkiego płynie przesłanie, które musi stać się wyzwaniem rządu obecnie i w przyszłości. Jest to wyzwanie na wagę polskiej racji stanu. Racji stanu ponad podziałami partyjnymi. Jest to obecność baz i wojsk natowskich na terenie Polski, a Warszawa jako gospodarz kolejnego szczytu NATO.

W tym celu Polska nie oglądając się na mniej lub bardziej pozornych sprzymierzeńców musi zacząć prowadzić agresywną politykę, mająca do tego doprowadzić. Inaczej kanclerz Schröder i osobisty przyjaciel Putina, wygłosi kolejna mowę w Normandii, która rozśmieszyła tylu Amerykanów o tym, że dziękuje aliantom za wyzwolenie Niemiec z nazizmu!

Jeśli tak się nie stanie, to nie tylko wywiozą nam 44 przywódców do Butyrek, nie tylko strzela w tył głowy w katyńskim lesie, ale stracą samolot z elita kraju, czy z Bogu ducha winnymi Holendrami i nakażą wierzyć, że kagiebista i szpicel Stasi, to mile i kulturalne postacie z którymi warto się sfotografować w tle pomnika Czterech Braci Śpiących. Warszawa jest przecież taka piękna, jak mawiał książę Konstanty.

autor: Henryk Skwarczyński

Ur. w 1952 r. w Felicjanowie k. Koluszek pisarz, były korespondent Głosu Ameryki w Waszyngtonie i wykładowca Defense Language Institute w Monterey w Kalifornii. Autor m.in. takich książek jak "Z różą i księżycem w herbie", "Uczta głupców, "Majaki Angusa Mac Og" i "Jak zabiłem Piotra Jaroszewicza". Do bliskich jego przyjaciół zaliczane są takie osoby jak pisarz Keith Botsford, kapitan Andrzej Piotrowski, multimilioner Stanley Balzekas, Tomasz Goetz, izraelski astrofizyk Oded Regev i jego żona Judith Vale, holywoodzki filmowiec Felix Parnell, profesorowie Marek Chodakiewicz (USA), Henryk Siewierski (Brazylia) i Włodzimierz Krysiński (Kanada), dyrektor słowiańskich zbiorów Instytutu Hoovera Maciej Siekierski, czy z nieżyjących już Rafał Gan-Ganowicz, rzeźbiarz Paweł Jocz i niedawno zmarły Marek Nowakowski. Od roku 2000 biogram pisarza ukazuje się w Marquis Who's Who in the World. Mieszka z zona urodzona w USA poetką litewską Eglė Juodvalkė na przedmieściach Chicago w La Grange.

źródło

Wolności nie wyskamlemy

Dodano: 12.08.2014 [11:18]

foto: arch. GP

Naród, który wyrzekł się wolnościowej tożsamości, pluje na nią i sławi służalstwo i kunktatorstwo, jest niezdolny do stawienia oporu bezprawiu, dyktaturze i obcemu dyktatowi. Dopóki Polacy nie powrócą do swoich korzeni, dopóty nie zmienią systemu, nie uzyskają suwerenności, a skundlenie doprowadzi ich do degeneracji.

Po stronie patriotycznej dominują dwa wytłumaczenia klęsk politycznych. Jedni głoszą, że bohaterski naród cierpi, modli się i walczy, ale jest oszukiwany, manipulowany, kontrolowany, zabijany propagandą przez antypolskie media i dlatego nie może się wyzwolić. Inni widzą dominację lemingów, które pozbawione mózgów i samodzielności łykają każdą propagandę, by za wszelką cenę być jak większość, o której dowiadują się z TVN‑u.

Tymczasem nie można bez końca oszukiwać kogoś, kto nie chce być oszukiwany. Manipulacja i kłamstwo jest najskuteczniejsze, gdy dostarcza odbiorcy tego, czego on pragnie, by zracjonalizować i usprawiedliwić swoje zachowanie. Ludzie o przetrąconych kręgosłupach łakną kłamstwa jak kania dżdżu. Dodatkowym elementem jest strach przed prawdą. Rzeczywistość jest tak ponura, że gdyby jej nie odrzucać, ludzie by wariowali. Nie każdy bowiem jest cynikiem lub ma twardy charakter. Dlatego prawda o systemie, w którym żyjemy, a więc i ludzie, którzy o niej mówią, stają się największymi wrogami dla społeczeństwa, gdy nie ma ono oparcia we własnej tradycji i tożsamości wykutej w walce z takimi systemami w przeszłości. Musi więc żyć w kłamstwie, by czuć się bezpiecznie i zachować równowagę ducha.

Trauma zdrady 1989 r.
Przyczyną podatności społeczeństwa na manipulację, tolerancji dla bezprawia, traktowania patologii jako normy i wreszcie akceptacji rządów złodziei, zdrajców i kanalii stało się zrodzone po roku 1989 przekonanie, że jakikolwiek opór, walka i poświęcenie są bez sensu, a nawet są szkodliwe, gdyż tylko pociągają za sobą niepotrzebne koszty.

Okazało się, że na Solidarności najlepiej wyszła bezpieka, donosiciele, zdrajcy, złodzieje, cwaniacy i towarzysze, a ludzie uczciwi zostali zepchnięci na margines życia i w nędzę, gdy zaś śmią się odezwać, czekają już na nich prokuratury, sądy i media, nierzadko w tej samej obsadzie co dawniej. Wysiłek nie tylko był bezsensowny, ale także całkowicie niepotrzebny, gdyż bez oporu triumfowaliby dokładnie ci sami ludzie, ofiary zaś poniosłyby mniejsze koszty. Przykład państw sąsiednich tylko potwierdza tę diagnozę.

W tym kontekście walka o wolność jawi się jako wynik prowokacji i manipulacji dogadujących się konsumentów ośmiorniczek. Nie ma więc sensu, gdyż w najlepszym wypadku przywódcy sprzeciwu i tak zdradzą jego uczestników i dogadają się z przeciwnikiem. To po co im to ułatwiać i podstawiać własne grzbiety. Trzeba więc dać sobie spokój i zająć się sobą. Poza mną nic nie istnieje, a skoro największe korzyści, a przynajmniej brak prześladowań ze strony władzy, przynosi posłuszeństwo, to pozostaje tylko służenie złu.

Ponadto, skoro ostatecznie sytuacja nasza zależy od układu geopolitycznego, to po co cokolwiek robić? By zostać wykorzystanym przez innych? Lepiej służyć silniejszemu, skundlić się i żyć.
Takiej postawie przeszkadza jednak poczucie wspólnej tożsamości, nasza świadomość historyczna, duchowa łączność z walczącymi przodkami buntownikami, ideały wolności czy wzorce bohaterstwa i poświęcenia dla ojczyny. Wystarczy je odrzucić, a najlepiej jeszcze opluć, i już nic nie będzie przeszkadzało w skundlonym życiu. Stąd powszechna amnezja, wyrzeknięcie się tożsamości, negacja przechodząca w nienawiść do walk o wolność w przeszłości.

Dlatego Polacy tak ochoczo przyjęli zaoferowane im odrzucenie własnej wolnościowej tożsamości i zerwanie z przeszłością, by mogli siedzieć cicho, służyć zdeprawowanej władzy i by już nigdy żadni zdrajcy nie mieli okazji nabić ich w butelkę. Dlatego polityka służalstwa wobec Rosji i Niemiec znajduje poklask większości i dlatego wreszcie złodzieje i pasożyci są wielbieni, a władza może bezkarnie ścigać ludzi uczciwych czy zdradzać kraj, którym administruje.

Zniszczyć tożsamość
Atak na polską tożsamość uformowaną w ciągu wolnościowych walk ostatnich 250 lat prowadzony jest z dwu stron.

Baumanowcy, wsparci przez zachodnich dewiantów, chcą zniszczyć więzi społeczne, tradycyjne wartości wyrastające z chrześcijaństwa oraz dążenie do wolności, a więc również jego źródło – naszą tożsamość.

Baumanowcy boją się wolnościowych tradycji, gdyż umierają ze strachu, że padną pytania o ich korzenie i przyczyny zajmowanych pozycji. Dzięki komu i czemu je osiągnęli. Tych pytań nie postawi społeczeństwo, które pamięcią sięga tylko do czerwca 1989 r. Żołnierze Wyklęci, Powstanie Warszawskie, skierowane również przeciw Sowietom,
Bitwa Warszawska i zdobycie Kremla mają utonąć w mrokach amnezji. Najlepiej, by to Polacy byli winni szoah, wtedy wszystko ułoży się dobrze. Pamięć historyczna o powstaniach i bohaterska tożsamość muszą zniknąć.

Dewianci uważają, że w świecie bez wartości narzucą swoje dewiacje jako normę, a tym samym uzyskają pozycję uprzywilejowaną, staną się nawet wzorcem godnym naśladowania.

Z drugiej strony słyszymy, że brany z osobna każdy zryw powstańczy, każda walka, każda konspiracja były niepotrzebne, ponieważ były skutkiem prowokacji Niemców, masonów, Żydów, demoliberałów, banksterów, Amerykanów, Anglików, reptilian itp. do wyboru. Ponadto, każda walka prowadziła do przegranej, pociągała koszty, a więc była szkodliwa, ergo – lepiej było siedzieć cicho, nie przeciwstawiać się, czekać na sprzyjającą chwilę.

Słysząc te wywody autorytetów prawicowych przeciętny odbiorca dochodzi do prostego wniosku, że nie należało walczyć, sensownie jest więc teraz dać sobie spokój z jakimkolwiek oporem czy działaniem, nie wtrącać się itp.

Zapomina się, że sztuką jest nie dać się sprowokować, lecz pozwolić na prowokację i przejąć inicjatywę. Wykorzystać inicjatorów manipulacji do własnego celu. Przeciętnemu czytelnikowi trudno jest zrozumieć plątaninę prowokacji i manipulacji oraz samodzielnego działania, procesów żywiołowych i dynamiki wydarzeń. Najłatwiej uznać, że wszystko jest czyjąś prowokacją i zdystansować się, podważając racje wszystkich i sens wszystkiego.

Jak widzimy, przyczyny podejmowania ataku na wolnościową tożsamość są różne i często sprzeczne, ale konsekwencje zawsze są te same – negacja sensu oporu i odrzucenie wzorca bohatera walczącego o wolność ojczyzny, a więc zerwanie łączności z naszymi przodkami, co czyni nas wobec bezprawia bezbronnymi kundlami.

Walka wymaga ducha
Oczywiście gdyby polska tożsamość przypominała rosyjskie rabstwo, nie byłaby zwalczana, gdyż nie stanowiłaby żadnego zagrożenia. Nie trzeba byłoby jej też odrzucać, by wyzbyć się potrzeby walki ze zniewoleniem i ćwiczyć się w pragmatyzmie. Polacy jednak jako nowoczesny naród kształtowali się w nieustannej walce o wolność i pod naciskiem represji zaborców. Stąd czerpali poczucie własnej wartości i godności. A choć w sensie natychmiastowego skutku wielokrotnie przegrywali, to nawet przegrana wzmacniała ducha następnego pokolenia i prowadziła do dalszej walki. Bunt przeciwko niesprawiedliwości, walka o zachowanie godności i honoru pozwalała wspólnocie przetrwać, stając się cechami narodowymi.

Solidarności nie byłoby bez Powstania Warszawskiego, które zrodziło się z ducha czynu niepodległościowego 1918 r., którego z kolei nie byłoby bez Powstania Styczniowego wyrosłego z tradycji Powstania Listopadowego itd. aż do konfederacji barskiej. Negowanie i odrzucanie tej tradycji w imię pragmatyzmu czy endeckiej substancji narodowej, nie mówiąc już teorii, by nie dać się zmanipulować i wykorzystać przez Niemców, masonów, Żydów, demoliberałów, banksterów, Amerykanów, Anglików reptilian itp., oznacza zanegowanie polskości.

Kto nie utożsamia się z tradycją walki, nie podejmie żadnego wyzwania. Zmiana tożsamości z buntowniczej na służalczą prowadzi jedynie do skundlenia i akceptacji systemu opresji.

Jeśli Polacy mają odrzucić traumę zdrady 1989 r. i na powrót stać się zdolnymi do walki przeciw opresji i zniewoleniu, muszą powrócić do własnej tożsamości i przywrócić historyczną łączność z przodkami i to nie tymi, którzy donosili do Ochrany, NKWD czy gestapo. Historia walki o wolność musi wkroczyć do naszych dusz.

źródło

najlepsza orędowniczka współczesnych kobiet

Święta Edyta Stein - najlepsza orędowniczka współczesnych kobiet

Edyta Stein ukazuje kobietę w pełnym blasku i formacie. Jej wiedza o kobiecie pokazuje, jak można by wyjść z pułapek feminizmu, a tych pułapek zwłaszcza radykalnego feminizmu jest wiele.

Dziś mija 72. rocznica śmierci w komorze gazowej niemieckiego obozu Auschwitz II-Birkenau św. Edyty Stein.
Poniżej przypominamy wywiad z Panią Prof. dr hab. Anną Grzegorczyk, przewodniczącą Rady Programowej Centrum Badań im. E. Stein w Poznaniu, kierownikiem Zakładu Semiotyki Kultury Instytutu Kulturoznawstwa UAM o św. Edycie Stein (św. Teresa Benedykta od Krzyża) opublikowany w "Głos Karmela" (nr.6/2012).

Pani Profesor, spotykamy się w Centrum Badań im. Edyty Stein działającym przy Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Środowisko uniwersyteckie było bardzo bliskie Edycie Stein…
To prawda. Dlatego od samego początku powstawania Centrum zabiegałam, by powstała uniwersytecka kaplica poświęcona Edycie Stein, konkretnie w kampusie na Morawsku. Poznańskie środowisko uniwersyteckie wydawało mi się niejako powołane, by gościć Edytę jako swoją patronkę. Z niego przecież wywodzą się inne błogosławione przez Jana Pawła II kobiety: Natalia Tułasiewicz i Sancja Szymkowiak, a Edyta przecież zawsze chciała być i była związana z uniwersytetem. Ale tym razem się nie udało. Także moje wizyty u lokalnych proboszczów nie przyniosły zamierzonego skutku. Dopiero poznańscy oo. karmelici wprowadzili ją uroczyście, pod przewodnictwem arcybiskupa M. Jędraszewskiego, do kaplicy Chrystusa Ukrzyżowanego.
Dlaczego?
Być może dlatego, że to Święta niepasująca do kultu religijnego. Co innego Ojciec Pio, św. Teresa z Lisieux, św. Franciszek. Św. Teresa Benedykta od Krzyża jest trudna i wymagająca; nie ma „słodyczy” Małej Tereski czy spektakularnych uzdrowień i umiejętności bilokacji jak św. Ojciec Pio. A jej poglądy na kult świętych? Cóż, można zaryzykować stwierdzenie, że są wręcz zniechęcające – bo w swej teologii symbolicznej wyraźnie mówi, że modlącemu wizerunki nie są potrzebne, by zjednoczyć się z Bogiem. Choć wprost nie wyklucza, że wizerunek, obraz są ważne w modlitwie (a tzw. zwykły wierny bez tego pośrednictwa nie jest się w stanie modlić), to jednak – według niej – wizualne pośrednictwo nie jest tak istotne, jak się zwykło uważać. Edyta Stein poszła pod prąd potocznym, zewnętrznym, płytkim i emocjonalnym zarazem praktykom religijnym, była w swoich przekonaniach outsiderką i to być może stało się przyczyną tego, że w kulcie świętych była pomijana. Ale – co budujące – w ostatnich latach jej kult zaczyna być coraz bardziej widoczny. Ostatnio nawet Encyklopedia Katolicka zamówiła u mnie hasło: „kult Edyty Stein”. Mnie samej udało się dotrzeć do wielu miejsc tego kultu, mniej lub bardziej znaczących. Poza miastami macierzystymi (Wrocław, Lubliniec) czy europejskimi zaciekawiły mnie inne kontynenty, w tym Afryka.
Patronka Europy w Afryce?
I to w wielu miejscowościach. Afrykę odwiedziłam rok temu. Pierwszym miejscem, do którego dotarłam, była misja karmelitańska w Bujumburze w Burundi, a potem były jeszcze cztery miejscowości, w których spotkałam Edytę – zawsze upostaciowioną jako karmelitańska święta. Znajomy karmelita, proboszcz w Bujumburze, o. Paweł przesłał mi nawet niedawno zdjęcie małej Afrykanki, która na chrzcie otrzymała imię Edith! Do Bujumbury wysłałam także ikonę Edyty Stein, gdy okazało się, że kaplica pod wezwaniem Świętej nie ma żadnego jej wizerunku. Tę ikonę otrzymałam od burmistrza Lublińca Maniury podczas uroczystości nadania miastu patronatu Edyty Stein. Wcale nie zamierzałam się z tą ikoną rozstawać, ale to córka podsunęła mi myśl, by ją podarować. I tak ikona znalazła swoje zaszczytne miejsce w Bujumburze.

Zdumiewające jest, jak recepcja i kult Edyty Stein przekraczają granice Europy.

I często są one większe niż w Europie. Weźmy taką Japonię. Recepcja Świętej jest tu niezwykle imponująca, a rząd Japonii przeznacza naprawdę spore fundusze na tłumaczenie dzieł i opracowania filozofii Stein. Ta pozaeuropejska poczytność Edyty urasta też do problemu naukowego, w sensie czysto filozoficznym związanym z fenomenologią, a zarazem filozofią perennis (filozofią wieczystą). A także z uniwersalizmem Edyty Stein i przesłaniem związanym z wartościami ponadkulturowymi i dialogiem międzyreligijnym. Nadmienię, że całkiem niedawno dokonałam takich badań komparatystycznych, w których analizuję filozofię Edyty Stein i myśl filozoficzną Nishidy Kitaro – przedstawiciela fenomenologicznej szkoły z Kioto. Okazuje się, że filozofowie ci są sobie bliscy na poziomie istotowych dociekań nad naturą bytu i człowieka. Stąd obecność międzykontynentalna Edyty świadczy o globalizującym charakterze jej filozofii i zarazem o wielkości jej przesłania. To, o czym pisze Edyta, dotyka bowiem głębi bytu i odpowiedzi na fundamentalne pytania filozoficzne i wezwania życiowe człowieka. Okazuje się, że odpowiedzi na nie budują tożsamość nie tyle Europejczyka, ale człowieka w ogóle. Stąd myśl Edyty Stein jest taka współczesna i wyraża się w uniwersalnym przesłaniu. Jeśli zatem mamy ratować nasze zdegradowane człowieczeństwo, człowieka – jednostkę, to musimy odwoływać się do takich właśnie postaci i do takich przesłań, jakie formułuje św. Teresa Benedykta od Krzyża.

Jej dzieła i postawa to swoiste antidotum na relatywizm współczesnych. Wartości, o których mówi Stein, chronią człowieczeństwo, a w nim także kobietę – co istotne, gdy weźmie się pod uwagę dzisiejszą walkę płci i nowoczesne nurty feministyczne.

To bardzo ważne, co Pani wychwytuje z jej przesłania zaświadczonego pismami, wystąpieniami, odczytami. Edyta Stein sama przecież brała aktywny udział we współczesnym jej ruchu kobiecym. Ale feminizm feminizmowi nierówny. Ja mam takich chwyt rozpoznawczy stosowany do moich studentów, którzy chcą pisać pracę z feminizmu (a zmierzają w kierunku jego pochwały). Takiemu zapaleńcowi daję Drugą płeć Simone de Beauvoir oraz książkę Kobieta, jej zadanie według natury i łaski Edyty Stein. Jak student przebrnie przez Simone i Edytę, to wtedy możemy rozmawiać. Po przeczytanej lekturze jest szansa, że student zacznie myśleć na temat feminizmu w sposób poważny, w sposób, który będzie zmierzał do sądów mądrościowych na temat kobiety, a nie zideologizowanych banałów czy okolicznościowych roszczeń.

Jej wiedza o kobiecie nie zestarzała się.

Edyta ukazuje kobietę w pełnym blasku i formacie. Jej wiedza o kobiecie pokazuje, jak można by wyjść z pułapek feminizmu, a tych pułapek zwłaszcza radykalnego feminizmu jest wiele (o czym zresztą znakomicie pisze pani Agnieszka Kołakowska). A wracając do de Beauvoir – jej książka Starość ostatecznie ukazuje fiasko feminizmu! Stein zaś broni kobiety w jej istocie, broni jej godności i pokazuje, jak kobieta jest od strony wartości w pewien sposób „nośna”. To ona dźwiga wartości, które są dla człowieczeństwa fundamentalne, a są one związane z miłością, z miłością macierzyńską w szczególności. Feministki, które chciałyby dowartościować swoją rolę względem mężczyzn, swoją „przewagę” nad nim, powinny się odwoływać raczej do Edyty, a nie do walki płci, studiów genderowych, do tego, co w konsekwencji prowadzi do poniżenia kobiety, człowieka w ogóle. Stein chcąc wydobyć istotę kobiety, wydobywa też istotę mężczyzny, ale u niej mężczyzna jest „zrównany” z kobietą nie w tzw. płci kulturowej, a w człowieczeństwie właśnie. Oboje jako ludzie są równowartościowi, aczkolwiek zróżnicowani pod względem natury i zadań, do których zostali powołani; w tej równowartościowości i zróżnicowaniu jako ludzie są poddani i wspomagani przez Boga. Oczywiście, analizując wiedzę Edyty Stein o kobiecie, należy abstrahować od aspektów historycznych i epoki, w której ona żyła, bo w tym kontekście jej waleczny feminizm był nasycony takimi, a nie innymi realiami, ale samo istotowe przesłanie adresowane do kobiet jest atrakcyjne. Tyle tylko, że trzeba je odpowiednio odczytać . Chciałoby się wręcz powiedzieć – coraz bardziej atrakcyjne, bowiem jesteśmy często zmęczone i pokonane przez feministyczne „sukcesy”.

Warto wspomnieć, że sam Jan Paweł II inspirował się myślą Edyty Stein, gdy formułował idee o nowym feminizmie i o geniuszu kobiety. Kobiety, która rozumie i docenia swoją kobiecość, upatruje w niej głęboką wartość i nie walczy z mężczyzną, jest z nim, a nie przeciwko niemu. Kobieta i mężczyzna dopełniają się nawzajem.

Edyta broni kobiecości! Sprzeciwia się wizerunkowi kobiet, które naśladują mężczyzn, by zrobić karierę czy urządzić się w życiu, ale podkreśla, co jest godne podkreślenia w kobiecie, także w wyglądzie zewnętrznym. Zwraca uwagę na ubiór, na prezencję, nie pozwala kobiecie zaniedbać się. Kobieta według Stein ma przede wszystkim wypromieniowywać z siebie istotę kobiecości, to że kocha, że jest opiekuńcza, pełna miłości, troski. Miłość dla Edyty zawsze miała ogromne znaczenie. Nie można zapominać, że Edyta była kobietą „z krwi i kości”, nie tyle lubiła romansować, co chciała być kochana i kochać. I była zakochana, chciała wyjść za mąż, ale została wybrana – jak pisze – do innego dzieła, nie do bycia żoną, matką. Współczesne kobiety: te, które chcą robić karierę zawodową, naukową, i te, które chcą być matkami czy poświęcić się Bogu; naprawdę wszystkie mogą czerpać garściami z tego, co napisała i zaświadczyła swoim życiem Edyta Stein. „W końcu kobieta musi być panią siebie i swego ciała” i „mieć serce otwarte na wszelki cudzy ból i potrzeby” – oto ideał kobiety według niej.

Pani Profesor, chciałabym wrócić do początku Pani przyjaźni z Edytą Stein. Jak narodziła się znajomość? Czy przyjaźń z Edytą wpłynęła na Pani życie osobiste?

Edyta Stein – jeśli iść tropem tego, czemu patronuje – jest także patronką pięknej i mądrej przyjaźni, a moja z nią trwa ponad 20 lat. Swego czasu przeszłam przez kryzys, dogłębny, egzystencjalny, a Edyta pomogła mi go pokonać w sposób niemalże bezpośredni. Najpierw trafiłam do s. Immakulaty Adamskiej (pierwszej tłumaczki dzieł Edyty Stein), do której skierował mnie pewien karmelita. Siostra Immakulata miała ze mną pełne ręce roboty, czasami wręcz traciła cierpliwość… Chcąc nieco uformować mnie, przypominającą raczej „egzystencjalną galaretkę”, zaczęła mi „serwować” Edytę, a ja byłam oporna i głucha na jej przesłanie. Jest także w tej historii zaprzyjaźniania się z Edytą pewna rodzinna nitka. Otóż mój ojciec uważał, że marnuję pióro, uprawiając naukę w stylu czysto metodologicznym związanym ze szkołą poznańską, że raczej powinnam poświęcić się czemuś innemu. Mówił: „Wzięłabyś taką Edytę Stein i jej poświęciła uwagę”. Ja odpowiadałam – pamiętam jak dziś – „Niech mi ojciec przestanie mówić o Stein, to nie jest dla mnie żaden filozof!”. Wręcz zatykałam uszy, gdy ponawiał tę prośbę. Ale skończyło się na tym, że pierwsze książki autorstwa Edyty Stein to były książki z biblioteki mojego ojca. A siostra Immakulata, jakże ona subtelnie mnie „wciągała” w Edytę! Najpierw wzięła mnie na ambicje wydawnicze, i to od razu związane z jej sumą Byt skończony a byt wieczny; potem powoli zaczęła podnosić poprzeczkę, przechodząc do poważniejszych duchowych kwestii, aż wreszcie rozpoczął się wspaniały dialog. Bardzo proszę zaznaczyć – bo Pani akurat w tym piśmie może – jakiego wielkiego formatu osobą była Siostra! Nosiła imię zakonne Immakulata od Ducha Świętego i ten Duch …, to jest to, co ja w przesłaniu Edyty i s. Immakulaty widzę i łączę. Nad wszelkim poznaniem jest Duch Święty; to dotknięcie Ducha Świętego dopiero wszystko scala i przy Jego współpracy i dzięki Jego tchnieniom dochodzimy do mądrości, która usensownia życie. To Duch Święty jest odpowiedzialny za to, czy nadamy mu głębszy wymiar i wartość. Do tego rozpoznania doszła Edyta Stein jako filozof poszukujący prawdy i jako człowiek przemieniający się poprzez wiarę. Ona umiała wybierać – jak często mówiła mi s. Immakulata.

A czy Edyta miała wpływ także na życie zawodowe Pani Profesor?

Co do oddziaływania Edyty na moją pracę naukową, jak już mówiłam, to jej refleksja filozoficzna była mi bardzo odległa. Ale gdy zaczęłam raczkować w nowym dla mnie myśleniu, to „coś” (takie „coś” istotowe w sensie fenomenologicznym) tak chwyciło, że dotychczasowa „praca” powoli zaczęła odchodzić w dal, choć racjonalistyczny warsztat naukowy pozostał. Przy metodologicznym rozstaniu z prof. Kmitą (przy pełnej jego aprobacie i jednogłośnym głosowaniu za powstaniem Centrum na Radzie Instytutu) zostałam pożegnana słowami „bym nie była głupsza od Edyty!”. Na poparcie profesora mogłam zapewne liczyć z uwagi na jego zainteresowania fenomenologią i Husserlem, którego profesor bardzo cenił. Fenomenologia jest otwarta na badanie bez uprzedzeń, sprzyja drodze doskonalenia się wewnętrznego i w kierunku świętości. Co do tej świętości, to filozof ze szkoły Husserla Max Scheler sporządził hierarchię wartości, w której świętość i miłość umieścił najwyżej, a te wartości stały się też z czasem najważniejsze dla Edyty. Przesłaniem filozofa fenomenologa jest to, że najpierw świat trzeba kochać, a potem go badać; tak więc fenomenolog poznaje świat w miłości, z wielką względem niego życzliwością – jak mówił Scheler. Inaczej jest wtedy, gdy podchodzimy do świata z negatywnym nastawieniem, pesymistycznie. Takie nastawienie miał np. Heidegger, który analizował aspekty negatywne życia – troskę, trwogę, rozpacz, życie jako bytowanie ku śmierci. Stein badawczo interesuje wczucie, radość, duch, dobro, a nie ich czy jego brak. Tu leży wielka różnica między nimi, a zarazem diametralnie różne efekty poznawcze. Dla Edyty „stworzeni jesteśmy z miłości i dla miłości”. Stąd „poznanie miłością”, tak teraz modne w filozofii, ma swoje ugruntowanie w jej refleksji. I stąd moja przyjaźń z Edytą Stein pogłębia się w filozoficznym i egzystencjalnym wymiarze oraz przesłaniu. Ona zachęca do uprawiania filozofii z wyraźnym odniesieniem do rzeczywistości, do filozofii mądrościowej, która ma oddziaływanie praktyczne, a nie jest tylko wieżą z kości słoniowej. Ten efekt praktyczny osiąga się z wielkim wysiłkiem, np. przez ćwiczenia duchowe i wedle „wiedzy Krzyża” – najwyższej postaci wiedzy. Jak widać, bardzo trudno dorosnąć do Edyty, bo jest bardzo „na serio”, wnikliwa do bólu, poważna i wymagająca aż po Krzyż, ale jak sama mówi, trzeba Boga uchwycić za rękę i potem się idzie w cierpieniu, ale z radością i prosto. Można zatem Edytę wykorzystać jako pośredniczkę; wystarczy uchwycić ją za rękę i mieć gwarancję, że się nie pobłądzi. Ale trzeba ją trzymać mocno, ona będzie prowadziła i nawet jeśli człowiek potknie się w swojej wędrówce przez życie, to będzie umiał się podnieść. A z tych porażek zaczerpnie nie tyle radość, co twórczą naukę. Edyta przecież sama wyszła z wielu kryzysów egzystencjalnych i naukowych. To Święta, która potrafi wskazać, jak iść przez wiedzę i życie, by nie ugrzęznąć. Trzeba dać się jej prowadzić, wejść w pisma i biografię Edyty. Ona na pewno pomoże.

Rozmawiała: Katarzyna Domańska

źródło