Muzyczka Majdanu: „Przestańcie popierać Ukrainę” – Waldemar Łysiak

by emjot

Przez późną zimę i prawie całą wiosnę tego roku Polska żyła zre­woltowaną, majdanową Ukrainą.

Żaden inny temat czy problem nie absorbował wtedy wszelakich mediów równie mocno — tony farby drukarskiej i niezliczone godziny emisji [radio, tv, internet) poświęcono Majdanowi, Krymo­wi etc.

Nie wiem czy red. Lisicki zbierał gratulacje za profetyzm „Do Rzeczy”, — ale fakty  są  takie,  że  mój  felieton  pt.  „Ukraiń­ski oksymoron”  (20-1-2014),     — wieszczą­cy nacjonalistyczną eskalację „kijowskiej rewolucji”,

— ukazał się parę tygodni przed krwawą eksplozją Majdanu.

I natychmiast zostałem publicznie skarcony piórem Dawida Wildsteina, który mi zarzucił demonizowanie Majdanu przypisy­waniem nadmiernej roli obecnym tam postnazistowskim „banderowcom”.

Mi­łość Wildsteina Juniora do Majdanu zresztą głosem z chóru, albowiem ci wszyscy polscy komentatorzy wydali jednogłośnie i zupełnie bezmyślnie ( ślepotą — premedytacją lub naiwnością — wobec faktów)

[— hagiografem Majdan, życząc „nowej Ukrainie" samych sukcesów, szczęścia i pomyślności.,,]

„Tygodnik Lisickiego” próbował, co prawda zachować swoim zwyczajem obiekty przez dywersyfikację publikowanych poglądów, — lecz i tu przewaga wypowiedzi politycznie poprawnych (promajdanowych) była ewidentna.

Deklaruję wobec takiej tendencji zdecydowany „votum separatum”, a niniejszy mój tekst to argumentacja mojego sprzeciwu.

MORD ZAŁOŻYCIELSKI

Gdyby polskie władze i polskie (nie tylko „mainstreamowe”) media poświęcały polskiej krwi rozlanej bestialsko na Woły­niu przez Ukraińców

(sto kilkadziesiąt ty­sięcy zakatowanych w latach 1943-1945) jedną tysięczną tej empatii, tej pamięci, tego współczucia, tego hołdu, jaki poświę­cały krwi przelanej na Majdanie w lutym bieżącego roku (kilkudziesięciu zastrzelo­nych)

— moje pretensje byłyby mniejsze.

Zresztą od pretensji często było blisko do gniewu, kiedy czytałem ewidentne kłamstwa (zmyślenia i przemilczenia) lub teksty takie jak artykuł socjologa Michała Łuczewskiego („Rzeczpospolita”) — uspra­wiedliwiający ludobójstwo wołyńskie po rymkiewiczowsku:

— to był konieczny „mord założycielski”, dla założenia/scementowania Ukrainy (sic!).

Łuczewski (wicedyrek­tor Centrum Myśli Jana Pawła II) przy­woływał Rymkiewicza w swym tekście co i rusz:

„Rymkiewicz przedstawia proces hominizacji o wiele bardziej realistycznie: — to nie polityka, ale poprzedzające ją mor­derstwo czyni nas ludźmi”

- „Mord — twier­dzi Rymkiewicz — czyni z nas prawdziwych Europejczyków1’,

„Mordowanie polityczne nie jest, według Rymkiewicza, ani moralne, ani niemoralne” 

-, itd., itp.

By kilka szpalt dalej wyłożyć punkt widzenia ukraińskich zwyrodnialców, według których hekatomba Polaków też nie była — przez swą założycielską konieczność — niemoralna:

„Nacjonaliści ukraińscy chcieli przyspieszyć przyszłość i ujrzeć krew (…)

Wokół nich powstawały kolejne republiki, a oni wciąż nie potrafili zbudować własnej.

W tym celu musieli przekroczyć zbyt łagodne chrześcijaństwo i zatopić je w sile, w na­rodowym fanatyzmie (…)

— «Nie zawahasz się spełnić największej zbrodni — głosił dekalog ukraińskiego nacjonalisty — kiedy tego wymaga dobro sprawy» (…)

Należało «zlikwidować wszystkie ślady polskości»: — kościoły, drzewa, chaty, ludzi”.

Zabić sto kilkadziesiąt tysięcy ludzi nie jest łatwo, nawet gdy się po prostu do nich strzela lub kłuje czy tnie (widłami, kosami, nożami, siekierami), a już zamę­czyć okrutnie, dawkując śmierć powolną, jest bardzo trudno.

Ukraińcy wybrali jednak męczarnie — palenie, patroszenie, przybijanie bretnalami do płotów i stodół, rozpiłowywanie, siekanie, kawałkowa­nie, etc.

— wszystko to oczywiście żywcem i bez dyskryminowania kogokolwiek (starcy, kobiety i niemowlęta po równo), żeby była uciecha.

Założycielska, — jak chce Rym­kiewicz i jemu podobni: trwały fundament nowo rodzącego się państwa.

Szefowali tej megamasakrze Stepan Bandera (przy­wódca OUN — Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów), Roman Szuchewycz (komendant UPA — Ukraińskiej Powstań­czej Armii) i Roman Dmytro Kłaczkiwski (wicekomendantUPA).

Kłaczkiwski podpisał swym pseudonimem „Kłyma Sawura” dyrektywą operacyjną ludobójczej zbrodni:

„Trzeba przeprowadzić wielką ak­cję likwidacji polskiego elementu”(1943).

Kolejny taki dokument operacyjny to roz­kaz Szuchewycza z 1944 roku:

„Konieczne jest przyspieszenie likwidowania Polaków. Muszą zostać zgładzeni całkowicie, ich wio­ski spalone do gruntu samego (…)

Ludność polską należy absolutnie zniszczyć. Śmierć każdego Lacha to metr wolnej Ukrainy.

Albo będzie lechicka krew po kolana — albo Ukrainy nie będzie. Musimy zatem Polaków w pień wyciąć”.

Dzisiaj te bestie — ci hersz­ci eksterminacji — mają w ukraińskich miastach pomniki, u stóp których kwiaty są składane nie tylko przez tłumy Ukraiń­ców, lecz i przez niektórych Lachów, co się mienią „mężami stanu” III RP.

BANDEROWCY

Tendencje nacjonalistyczne (od narodowców, do nazistów) nie wykiełkowały, rzecz prosta, na Majdanie 2014, są dużo starsze.

Wśród Ukraińców nigdy po II Wojnie Światowej nie zgasły sympatie nazistowskie, których kolebkę stano­wi hitlerowska ochotnicza 14 Dywizja SS-Galizien (SS-Hałyczyna) złożona z si­czowych „herojów”,

— a już kult UPA i OUN tlił się w bardzo wielu ukraińskich sercach, tylko że „komuna” (ZSRR) tłumiła te sentymenty.

Kiedy jednak padła — otwo­rzyły się wrota piekieł.

1 lipca 1990 roku nastąpiło zjednoczenie dwóch organizacji: — UNA (Ukraińskie Zgromadzenie Naro­dowe) i UNSO (Ukraińska Samoobrona Narodowa vel Ludowa).

Ruch UNA-UNSO zaczął skupiać wszelkie mniejsze organi­zacje nacjonalistyczne tudzież „narodowe” partyjki parlamentarne (jak Ukraińska Partia Narodowa czy Ukraińska Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna),

— akcentując m.in. konieczność odebrania Polsce jej ziem południowo-wschodnich (tzw. „Zakerzonie”).

Program UNA-UNSO prawie się nie różni od programu OUN,

— co nie może dziwić, bo i kierownictwo różni się mało: szefem jest syn Romana Szuche­wycza. — Pod jego komendą przez kilkana­ście lat tworzono grupy bojowe, które tego roku opanowały Majdan.

Złotym okresem był dla UNA-UNSO czas prezydentury Wiktora Juszczenki i premierowania Julii Tymoszenko.

— Bande­ra, Szuchewycz i ich kompani awansowali wtedy do roli bohaterów narodowych Ukrainy, — a ukraińska bezpieka SBU zaczęła uprawiać antypolską propagandę rozgrze­szającą OUN i UPA, sekującą natomiast AK i polskie władze przedwojenne [„sanacyj­ne").

Szef SBU, Walentin Naliwajczenko, publicznie przyrównał policję II RP do Gestapo i NKWD, imputując jej dzia­łania eksterminacyjne wobec narodu ukraińskiego, zaś Armię Krajową nazwał „Armią Katów”.

Wymachiwał przy tym rzekomymi „dokumentami z archiwów”,fabrykowanymi przez usłużnych lokalnych „historyków”.

Te jaskrawe kłamstwa nie spotkały się w Polsce z odpowiednią krytyką (ani polityczną, ani scjentyczną), — cały czas bowiem władze III RP tak właś­nie (uszy po sobie) rozumiały —  „dobrosą­siedzkie stosunki obu państw".

Dzisiaj utrwalanie tych „dobrosąsiedz­kich stosunków" polega m.in. na wmawia­niu priwiślińskiej publice, że — Majdanu nie zdominowali „banderowcy".

Robią to wszy­scy, od „Gazety Wyborczej" do „Do Rze­czy", — gdzie Piotr Kościński wyśmiał takie twierdzenie jako mit:

„Konstrukcja tego przesłania jest niesłychanie prosta: Majdan opanowany został przez ugrupowania nacjonalistyczne Swoboda i Prawy Sektor, czyli banderowców.

Gdy upadł rząd Janu­kowycza, doszło do zamachu stanu i tak banderowcy znaleźli się u steru władzy”.

Tymczasem — abstrahując od dzisiejszego „steru władzy" (to już inna bajka, gierka międzynarodowa) —„rewolucję kijowską" istotnie zdominowali „banderowcy”, i kto temu przeczy, mija się z prawdą.

Swo­boda (założona w 1991 Socjalnarodowa Partia Ukrainy) zawsze używała symboliki i retoryki nazistowskiej, mając świetne relacje z Narodową Partią Niemiec (NPD).

„Deutsche Stimme" (organ NPD) pełne jest nostalgicznych wspominków wetera­nów 14 Ukraińskiej Dywizji SS-Galizien, — wzajemne serdeczne wizyty niemieckich i ukraińskich SS-manów to codzienność Swobody.

Jej szef, Ołeh Tiahnybok, wysyła swoich „chłopców" (noszących koszulki z napisami: „Śmierć Lachom!”) do akcji takich, — jak sprofanowanie (2009) monu­mentu polskich profesorów zamordo­wanych przez nazistów we Lwowie, — czy zakłócanie uroczystości rocznicowych ku czci Polaków wyciętych w Hucie Pieniackiej.

Parlamentarne (wyborcze) aspiracje Swobody finansują m.in. kryminaliści o pseudonimach„Pups" i „Wowa Morda”.

Z całym swoim nazizmem, antypolonizmem i antysemityzmem Swoboda to jednak ledwie przedszkole „banderowskiego" bandytyzmu.

Przedszkole wobec ichnich kolegów tworzących ugrupowanie Prawy Sektor, do którego świetnie pasuje pojęcie „strzelcy siczowi",

— znane Sarmatom kilka wieków temu, a parę miesięcy temu odgrzane na kijowskim Majdanie śmier­telną kanonadą przypisywaną przez Salonludziom Wiktora Janukowycza.

BRUNATNY SEKTOR

i Prawy Sektor to konglomerat kilkuna­stu skrajnie nacjonalistycznych i neonazi­stowskich partii bądź organizacji

(główne: Zgromadzenie Socjalno-Narodowe, C-14, Biały Młot, Wszechukraińska Organizacja „Tryzub” im. Stepana Bandery).

Z „Try­zuba” wywodzi się szef Prawego Sektora, Dmytro Jarosz.

Jego zastępca, Andrij Tarasenko, głosi niezmiennie, że — Polska winna zwrócić Ukrainie miasto Przemyśl plus kilkanaście okolicznych powiatów, a pytany o wołyńską rzeź Polaków warczy: „ — Zupełna brednia, nic takiego nie było!".

Retoryka prawosektorowców ucieszyłaby samego Goebbelsa i Himmlera, podob­nie jak ich stroje zdobione symbolami nazistowskimi.

A ich wyszkolenie bojowe i  uzbrojenie mogłoby zadziwić niejedną światową „jednostkę specjalną".

To efekt włączenia się do Prawego Sektora długo szkolonych bojówek UNA-UNSO (wśród członków rej wodzili ekswojskowi).

Gdy protest Majdanu się zaognił — bojówki te przejęły na zachodniej Ukrainie kilka du­żych magazynów wojskowych, zdobywając 15 tysięcy karabinów, w tym broń automa­tyczną i snajperską, a także działka prze­ciwlotnicze, wyrzutnie rakietowe „Strza­ła", etc. — (i nie są to informacje z telewizji kremlowskich, tylko z mediów niemiec­kich i anglosaskich).

Wkrótce potem Maj­danem wstrząsnęła gromka palba i trup zaczął się „ścielić gęsto".

Kulminacją stała się „doba snajperów" (20 luty) — krwawe żniwo Majdanu.

Polska opinia publiczna była w ciągu ca­łej „kijowskiej rewolucji"okłamywana przez salonowców fałszami i przemilczeniami, a w zalewie tego kłamania nikły głosy roz­sądku, —  jak chociażby wypowiedź eksperta do spraw obronności, Wojciecha Łuczaka:

„ — Wiele ukraińskich prawicowych ugrupo­wań i organizacji, które mają nawet własne oddziały paramilitarne,  jest do Polski nasta­wionych skrajnie wrogo.

Nie wiem dlaczego u nas jest to starannie ukrywane" (2014).

Również światowa opinia publiczna była mamiona „poprawnie politycznie",ale na Zachodzie przeciekły jednak wreszcie fragmenty prawdy, — gdyplatformerski szlaban cenzurowy okazał się twardszą barierą.

Mnie cały czas zdumiewało, że dorośli ludzie wierzą, iż uzbrojony po zęby reżim jest bezradny niczym mała dziewczynka wobec „bezbronnych cywilów" atakujących go kamieniami, butelkami i wyzwiskami.

Śpiewka pt. Janukowycz przy pomocy snajperów Berkutu zamordował kilkudzie­sięciu protestujących — została urobionej już publiczności sprzedana bardzo łatwo.

Ale nie publiczności Zachodu.

Tam bowiem media opublikowały nagraną podsłuchowo rozmowę telefoniczną estońskiego ministra spraw zagranicznych, Urmasa Paeta,  z Wy­sokim Przedstawicielem UE ds. Zagranicz­nych, — panią Catherine Ashton.

Estończyk poinformował ją, że ma zeznanie działaczki Majdanu, lekarki Olgi Bohomolec, iż —  strzela­jący do milicji i do protestujących snajperzy nie byli od Janukowycza, tylko od Prawego Sektora, i że estońskie służby wywiadow­cze potwierdzają to.

Ashton odparła, że NATO-wskie służby również już to wiedzą, ale nie wolno zezwolić, by sprawa zaznała rozgłosu.

Później się okazało, że prawosektorowe sztucery z lunetami waliły po rów­no obie strony konfliktu, i że spośród 410 hospitalizowanych funkcjonariuszy milicji aż 130 ma snajperskie rany postrzałowe.

Gdyby nie agresywna siła zbrojna Prawego Sektora —„rewolucja kijowska"nie miałaby szans na zwycięstwo.

Ta prawda stała się bardzo niewygodna dla nowych władz Ukrainy, które ukonstytu­owały się po czmychnięciu Janukowycza.

„Banderowcy" weszli do nowego rządu, ale istotnie nie zdominowali go, zostali  — „wykolegowani"  przez grę międzynarodo­wą (dla „Gazety Wyborczej" 

— dowodem na antybanderowskość tego rządu jest fakt, że premier Jaceniuk i wicepremier Hrojsman mają pochodzenie żydowskie, drugi to na­wet członek gminy żydowskiej;

w czerwcu „Der Spiegel" doniósł, że ojciec nowego prezydenta, Petra Poroszenki,  to Żyd z tej samej gminy żydowskiej co Hrojsman.

Wiedzących zbyt dużo świadków zaczęto uciszać „samobójstwami”.

Najwięcej wie­dział szef prawosektorowych snajperów, — Ołeksandr Muzyczko, całe lata ścigany na Ukrainie gangster (ksywa: „Saszko Biłyj”—„Biały Sasza”), — oskarżany o liczne zabójstwa i wymuszenia, lecz skazany tylko raz (trzy i pół roku].

Nowa ukraińska bezpieka zastrzeliła go pod Równem (kwiecień 2014), — bo rzekomo ostrzeliwał się, gdy chciano go aresztować.

Duży sztukmistrz — chciał się ostrzeliwać leżąc na brzuchu i mając ręce skute na plecach.

Świadkowie ujawnili, że była to egzekucja — „dwa strzały w serce z przyło­żenia” do skutego animatora snajperskiej muzyczki Majdanu. Marek A. Koprowski:

Muzyczko po prostu wiedział za dużo o Euromajdanie i trzeba go było zlikwi­dować” (2014).

PRZYJACIELE Z POLSKI

Majdan cały czas miał wśród naszych polityków i żurnalistów grono żarliwych fanów  (nieomal kompletne), — co mnie zdumiewa o tyle, że głównym celem Majda­nu było obalenie Wiktora Janukowycza, szczerego przyjaciela Polski.

Człowiek ten, kiedy tylko zdobył prezydenturę (mocą demokratycznych, niesfałszowanych wyborów), — zaczął twardo odkręcać OUN-owskie/UPA-owskie „akty strzeliste” duetu Juszczenko-Tymoszenko, likwidując kult Bandery i Szukewycza (orderowy, pomnikowy itp.).

Z jego osobistej inicja­tywy sąd cofnął Banderze tytuł „Bohate­ra Narodowego Ukrainy” nadany przez Juszczenkę, i z jego rozkazu likwidowano ceremonie honorujące UPA.

Można wręcz powiedzieć, iż — paradoksalnie — za Janu­kowycza kult ukraińskich nazi-bandziorów kwitł bardziej w Polsce niż na Ukrainie,

— Polacy bowiem zdemontowali na żądanie „banderowców” (ściślej: „Koła Kombatan­tów UPA w Przemyślu”) rzeźbę czczącą ofiary UPA, zezwalali weteranom UPA skła­dać wieńce i kwiaty przy podkarpackich grobowcach i monumentach UPA, — a także drukować wrogą Polsce gazetę

— ( organ ów, wydawany za pieniądze polskich podatni­ków, głosi, żeUkraińcy odbiorą nam 13 po­wiatów),

organizowali nawet dla młodzie­ży ukraińskiej rowerowy rajd „Europejskim szlakiem Stepana Bandery”!

Jan Niewiński, przewodniczący Kresowego Ruchu Patrio­tycznego, rzekł o tym:    — „  To chore. To się nie mieści w głowie!”.

Ksiądz Isakowicz-Zaleski dodał:

„ — Bandera był hitlerowskim kolaborantem i ludobójcą, więc przejazd tej grupy przez terytorium naszego kraju traktuję jako propagowanie faszyzmu!”.

To istotnie było chore.

Dla wielu patriotów chore było rów­nież to, co rodzimi politycy i żurnaliści wyprawiali na Majdanie w pierwszych miesiącach bieżącego roku.

Permanent­na pielgrzymka do Kijowa, bratanie się z „banderowcami”, UPA-owskie okrzyki i hejnały.

Cytowany już Michał Łuczewski:

„Ten wspólny rytuał, w którym święciło się nasze braterstwo, miał w sobie coś religijnego.

Każde słowo o mordach na Wołyniu osłabiało tę wspólnotę, a jednocześnie — wyraźnie to czuliśmy — naru­szało jakieś najgłębsze tabu.

Tych, którzy je wypowiadali, poddawano więc ostracyz­mowi i dehumanizowano (…) Musieliśmy wymazać nasze własne cierpienie.

Zapewne z tego powodu polscy politycy i publicyści, ludzie dobrzy i łagodni, tak głośno krzy­czeli: — «Sława Ukraini! Herojam sława!».

Krzyczeli głośno, żeby nie słyszeć innego krzyku, bardziej przerażającego, który dochodził do nich z przeszłości” (2014).

Ryk: — „Sława Ukraini! Herojam sława!” — był oficjalnym/rytualnym pozdrowieniem „banderowców” z OUN i UPA, takim samym jak — „Heil Hitler!” czy —  „Sieg Heil!”.

Jacek Kurski:

„ — To był ostatni okrzyk, który słyszało 120 tysięcy zamordowanych na Podolu i Wołyniu Polaków, nim siekiery roz­łupały im głowy”.

Czy istotnie 120 tysięcy?

Tę udokumentowaną liczbę zaświadczył m.in. ukraiński historyk Wiktor Poliszczuk, lecz szacunki niektórych badaczy mówią nawet o 200 tysiącach.

Wielu Polaków, widząc na Majdanie Pawła Kowala, — szefa kanapy Polska Jest Najważniejsza, — zastanawiało się czy rzeczywiście Polska jest dla niego najważ­niejsza.

To samo myślano o innych dygni­tarzach (Buzek), partyjnych wodzach, wodzusiach i przywodzusiach (Protasiewicz) ściskających się z „banderowcami”.

Zdjęcie Jarosława Kaczyńskiego (opublikowane m.in. przez wysokonakładową „Agorę”), stojącego na majdańskiej trybunie ramię w ramię  z  szefem  Swobody,  Tiahnybokiem,  człowiekiem głoszącym, że

„polskie robac­two trzeba było wyplenić jak Wołyń długi i szeroki”

— wzbudziło u wielu szok, a u in­nych raczej stan typu,,/straszno, ismieszno”.

Zwłaszcza, że tuż obok stał Muzyczko, a nad nimi falował transparent 

— „Rżnij Lachów i Jewrejów!”.

Wódz PiS-u zmieniał swoje poglądy (na Rosjan, na komunistów, na współpracowników, itd.) równie często jak kobiety zmieniają swój nastrój i wy­strój, — lecz w sprawie swej sympatii wobec Ukraińców jest stały, głuchy wobec takich diagnoz:

— „Sojusz z pogrobowcami Bandery, którzy zdominowali Majdan, to najgorszy alians dla Polski jaki sobie można wyobra­zić” (Marek A. Koprowski, 2014).

NOWA WŁADZA

Po wypędzeniu Janukowycza nowym prezydentem został oligarcha Poroszenko

(wcześniej wspierający finansowo prorosyjskiego prezydenta Kuczmę, oraz prezy­dentów Juszczenkę i Janukowycza, którego zdradził kiedy zwęszył „krew reżimu”),

— ale najpierw ukonstytuował się nowy rząd ukraiński.

Premierem został Arsenij Jaceniuk

(Antoni Mak: „Jaceniuk, choć pochodzi z Batkiwszczyny, nigdy nie krył, że jest wielbicielem UPA”),

a wicepremierem (drugim obok Hrojsmana) Ołeksandr Sycz,

— wołyński historyk-nacjonalista, propa­gator antypolskiego „Dekalogu ukraiń­skiego nacjonalisty”

(autorstwa Stepana Lenkawskiego), będącego — w ujęciu OUN-owców — swoistym regulaminem ludobójczej czystki kontrpolskiej.

Z kolei ministrem środowiska został zaciekły „banderowiec” Andrej Mochnyk,

— inicjator (wraz z Syczem i Tiahnybokiem) nadania Banderze przez prezydenta Juszczenkę tytułu „Bohatera Narodowego Ukrainy”.

Spośród nominacji tego rządu warto też zwrócić uwagę na mianowanie dyrekto­rem Instytutu Pamięci Narodowej byłego bezpieczniaka Wołodymira Wiatrowycza,

— który fałszował w archiwum SBU doku­menty (dla wybielania OUN i UPA) i ma wśród polskich ukrainistów opinię

„czoło­wego falsyfikatora historii, twierdzącego, że mieszkańcy polskich wsi sami się pozabijali wzajemnie”.

Dla rzesz rodzimych fanów Majdanu, peregrynujących do Kijowa na kolanach, bardzo bolesnym casusem (można rzec: obudzeniem się z ręką w nocniku)

— była pierwsza ustawa wyprodukowana przez parlament ukraiński po zwycięstwie „rewolucji kijowskiej”.

Czysto antypol­ska.

Ustawa ta bowiem anulowała inną ustawę, sprzed dwóch lat, którą parlament ukraiński zadekretował 3 lipca 2012 roku, z inicjatywy przychylnego Polsce prezydenta Wiktora Janukowycza.

Tamta „Ustawa o językach regionalnych” czyniła język polski równorzędnym wobec ukraińskiego we wszystkich tych miejsco­wościach na Ukrainie (a jest ich sporo) gdzie mieszkają Polacy.

Polak idący do urzędu mógł się posługiwać polszczyzną, napisy były dwujęzyczne (polskie i ukraiń­skie), a w szkołach język polski mógł być nauczany jako przedmiot obowiązkowy.

I te właśnie „przywileje mniejszości naro­dowej” — zniósł parlament (Rada Najwyższa Ukrainy) dyrygowany przez triumfatorów Majdanu Niepodległości.

Poszła za tym cała seria innych antypolskich szykan, realizowanych również przy pomocy dy­plomacji, vide raptowna dymisja biskupa rzymskokatolickiego na Ukrainie, — twar­dego obrońcy polskości, Mariana Buczka.

Komentatorzy europejscy zauważyli, iż nastąpiła ona bezpośrednio po watykań­skiej audiencji (u papieża Franciszka) premiera Jaceniuka,

„który chciałby, żeby w kościołach rzymskokatolickich modlono się za duszę Stepana Bandery, a wszyscy biskupi byli ukraińskimi nacjonalistami”.

Buczka zastąpił biskup Szyrokoradiuk, mający opinię nieprzejednanego „pola­kożercy”

— na Majdanie błogosławił on prawosektorowców, wzywając ich, by „rozwalili Janukowycza”.

Posłuchali i zrobili to, aczkolwiek tylko politycznie (fizycznie się nie udało].

Polskich majdanoentuzjastów czeka jeszcze dużo przykrych siurpryz ze strony nowych ukraińskich władz.

Nie mam cie­nia wątpliwości, że wielu (ci, co jeszcze nie żałują) prędzej czy później pożałuje swych promajdańskich zaangażowań — (to „później” zostało spowodowane wojną z donieckimi separatystami, która całkowicie absorbuje Kijów).

Ukraińcy bowiem, identycznie jak Litwini, nienawidzą Lachów z genetycz­ną wprost zawziętością, i nie da się ich przejednać żadnym kucaniem, czołganiem, podlizywaniem.

Może raczej warto pie­lęgnować swą godność narodową, panie i panowie piszczący: „Sława Ukraini!”.

Waldemar Łysiak