Trzecia wojna światowa. Putin przekroczył Rubikon, dostanie swoją Norymbergę
Dodano: 07.04.2014 [22:51]
foto: Tomasz Hamrat/Gazeta Polska
Tylko że w marcu 2014 r. Putin przekroczył Rubikon. Sam się wykreślił ze społeczności europejskiej i międzynarodowej; pokazał, że korporacyjne interesy państwa schodzą na drugi plan, a na pierwszy wysuwają się interesy narodowe, a właściwie nacjonalistyczne i geopolityczne – współgrające z tym, jak Putin postrzega przyszłość Rosji. A w jego oczach Rosja jest nowym, dźwigającym się z ruin imperium. A tym, który wskrzesi to imperium, jest nie kto inny jak właśnie on: Władimir Putin.
Putin sam na Krymie
Putin jest człowiekiem nieodpowiedzialnym i słabo wyedukowanym, o prymitywnych zapatrywaniach. Kiepsko orientuje się w historii i nieprzypadkowo kanclerz Niemiec Angela Merkel (która własną historię zna znakomicie) stwierdziła, że „prezydent Rosji żyje w innym świecie”. Merkel nie chciała przez to powiedzieć, że Putin zwariował. Zauważyła jedynie, że używa on pojęć dziś już nieaktualnych – sięgających koncepcji dziewiętnastowiecznych i początku XX w., kiedy wszyscy myśleli w kategoriach podbojów terytorialnych i jednoczenia narodowego.
Rosja już toczyła wojnę na Krymie w latach 1853–1856 i tę wojnę przegrała. A Putin przemawia dziś do świata z pozycji siły – tak jak to w swoim czasie czynił Hitler. Tyle że Hitler miał oparcie w swoich sojusznikach – Włoszech i Japonii, a od sierpnia 1939 r. dodatkowo mógł liczyć na Stalina – a i tak koniec końców przegrał. Dziś Rosja, okupując Krym, popadła w absolutną izolację. Ani jeden kraj – od garstki państw afrykańskich abstrahując – nie udzielił jej poparcia. Nawet Chiny ograniczyły się do uprzejmej neutralności.
Analogia między Hitlerem, który w marcu 1938 r. najpierw wziął sobie Austrię, a we wrześniu Sudety, oraz Putinem okupującym w marcu 2014 r. Krym, jest tak oczywista, że porównania takie nie schodzą z nagłówków gazet. Mówią o tym nieustannie zarówno politycy, jak i inne osoby życia publicznego. Nawet Hillary Clinton porównała Putina do Hitlera. Jednak nie chodzi o to, czy Putin jest Hitlerem i czy idzie w jego ślady (jest i idzie). Pytanie brzmi: co w tej sytuacji można zrobić i czego my wszyscy, którzy znamy historię hitleryzmu, powinniśmy się spodziewać. Gdyby Hitler zatrzymał się w marcu czy wrześniu 1938 r., czy nawet w marcu 1939 r., po okupacji Czechosłowacji, przeszedłby do historii Niemiec jako wybitny mąż stanu i pozostałby w pamięci niemieckiego narodu jako führer, który zjednoczył etnicznych Niemców w granicach nowego niemieckiego imperium. Ale on na tym nie poprzestał, ponieważ uważał, że Niemców trzeba „ratować” i „jednoczyć” jak Europa długa i szeroka. I tak 1 września 1939 r. rozpoczął działania wojenne przeciwko Polsce, nie rozumiejąc, że rozpoczyna ciąg wydarzeń, które przejdą do historii jako II wojna światowa, i to szczerze nie chcąc i nie planując wielkiej wojny.
Putin też się nie zatrzyma. Tak jak Hitler – już zatrzymać się nie może. Dlatego że Rosjanie są „uciskani” nie tylko na Ukrainie. Nacjonalistyczne i imperialne dążenia dożywotniego prezydenta Federacji Rosyjskiej nie zatrzymają się na Krymie. Dlaczego „dożywotniego”? A dlatego, że zgodnie z nową rosyjską konstytucją Putin uzyskał prawo zasiadania na swoim fotelu aż do 2018 r., do następnych wyborów prezydenckich. Potem może znów startować, wygrać i dzierżyć urząd do 2024 r. (pod koniec tej kadencji osiągnie wiek, w którym umarł Stalin).
Kandydaci na nową Norymbergę
Widząc narzucające się analogie, znając historię II wojny światowej i patrząc wstecz na rok 1938, można zadać pytanie: co mogły i powinny uczynić wtedy kraje zachodniej demokracji? Rozpocząć wojnę przeciwko Hitlerowi w 1938 r.? Zawrzeć antyniemieckie, międzynarodowe porozumienie i izolować Niemcy, obkładając je wszelkimi możliwymi sankcjami? Przeczekać, nic nie robiąc w nadziei, że samo minie? Europa zdecydowała się wtedy na ten ostatni wariant: przeczekać. Półtora roku później, po poddaniu resztek Czechosłowacji, Europa i tak została wciągnięta w wojnę. Lecz wybór dany przez przywódcę III Rzeszy brzmiał: wygraj lub giń. Wiemy, kto wygrał tę wojnę, jak skończył Hitler, Niemcy i ich obywatele. Zakończyło się dewastacją kraju, porażką i procesami norymberskimi.
Myślę, że Norymberga Putina będzie przebiegała w Sewastopolu. Wszyscy oskarżeni (z wyjątkiem oczywiście tych, którzy popełnią samobójstwo) usłyszą wyroki. Chcę, żeby ci przyszli oskarżeni (przynajmniej niektórzy z nich) usłyszeli swoje imiona i nazwiska już teraz: to minister spraw zagranicznych Rosji Siergiej Ławrow, pełniący dziś przy Putinie funkcję Ribbentropa, powieszonego na mocy wyroku Trybunału Norymberskiego; to rosyjski minister obrony Rosji Siergiej Szojgu; to Wiaczesław Surkow,polityczny i ideologiczny autor projektu „Okupacja Ukrainy”; to były dyrektor FSB, obecnie sekretarz Rady Bezpieczeństwa Nikołaj Patruszew, odpowiedzialny za operacje siłowe i represyjne w wojnie z Ukrainą; to rosyjski faszysta Dmitrij Rogozin; to nacjonalistyczny pisarz Aleksander Prochanow; to dusiciel wolności rosyjskiej telewizji, dyrektor generalny Kanału Pierwszego telewizji państwowej FR Konstantin Ernst; to również ci, którzy ze względu na pełnioną służbę działają zakulisowo: generałowie KGB/FSBSiergiej i Wiktor Iwanowie [Siergiej jest szefem administracji prezydenta, drugim człowiekiem w kraju po Putinie. Wiktor – odpowiada za walkę z handlem narkotykami, czyli kontroluje dostawy wszystkich narkotyków do Rosji i innych krajów – przyp. tłum.] oraz Igor Sieczin.
Lista nazwisk musi być uzupełniona jeszcze o członków rosyjskiego parlamentu i Rady Federacji, którzy przypieczętowali wysłanie rosyjskich oddziałów na Ukrainę i aneksję Krymu.
Będziemy też pamiętali milczenie Anatolija Czubajsa, posłusznego niewolnika, który w niczym nie sprzeciwia się przełożonym; oraz wstydliwe oświadczenie, próbującego się usprawiedliwiać, Aleksandra Wołoszyna – jednego z twórców obecnego putinowskiego „pionu władzy”. Nie zapomnimy i o wiecznie lawirującym dziennikarzu Władimirze Poznierze, który w czasie Olimpiady w Soczi brylował w studiach zachodnich telewizji tak jak w latach 80., gdy wojska sowieckie weszły do Afganistanu. Wtedy bez cienia zażenowania tłumaczył w swoim ojczystym angielskim, że „tu chodzi o kontyngent ograniczony”, o „misję wyzwolicielską”. Jeszcze o nich wszystkich wspomnimy, ale to będzie później – kiedy już zwyciężymy.
Zwyciężymy w tej wojnie
W marcu 2014 r. demokratyczny świat stanął przed tym samym wyborem: zacząć wojnę z Putinem w 2014 r.? Zawiązać antyrosyjski międzynarodowy układ, by izolować Rosję i nakładać na nią wszelkie wyobrażalne sankcje? Przeczekać, nic nie robić i żywić nadzieję, że samo minie? Niestety, nie minie. Wyciągając wnioskiz historii Niemiec, prognozuję: wrzesień 2015 r. To będzie data początku III wojny światowej.
Zwyciężymy w tej wojnie, ponieważ Rosja nie jest w stanie prowadzić jej przeciwko całej ludzkości. W wyniku tej wojny nastąpi rozpad Federacji Rosyjskiej, w porównaniu z którym rozpad Związku Sowieckiego w 1991 r. będzie przypominał skromną próbę przed premierą. Jestem daleki od myśli, że Rosji wystarczy dziś sił wewnętrznych, by powstrzymać nadciągającą katastrofę. Ale chcę, żeby te słowa zdążyli przeczytać Rosjanie: Putin to agresor i podżegacz wojenny. Jesteście wciągani do światowej bratobójczej rzezi. Stajecie się ofiarami (oraz wspólnikami) rządzących w państwie przestępców, którzy przyszli z samego jądra KGB i przejęli władzę w waszym kraju. Ta wojna nie niesie wam korzyści, lecz hańbę, spustoszenie i śmierć. Ukraińcy udowodnili na Majdanie, że są gotowi umrzeć za swoją wolność. Czy wy jesteście gotowi umrzeć za imperialne ambicje Putina? To jest to, co czeka was w najbliższej przyszłości. Tak się bowiem składa, że w całej historii demokratyczny świat nigdy jeszcze nie przegrał walki. Z każdej bitwy wychodził zwycięsko. Więc jeżeli chcecie żyć – zmiećcie Putina!
Jurij Felsztyński, dr nauk historycznych
Boston
21 marca 2014 r.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz